| - eidanghelt
- eidburt, st. f.
- eide
- eidechsun
- eidem
- eiden
- eiden
- gi-eiden, sw. v.
- eidfestinônto, adv. part. prs.
- eidfestunga, st. f.
- -eidî, st. f.
- gi-eido, sw. m.
- eidochso
- eidôn, sw. v.
- eidstab, st. m.
- eidsuuart, st. f.
- eidsuueriunga, st. f.
- eidsuuurt, st. f.
- eidum, st. m.
- eiesscalun
- eiffaltra
- eifogl
- -eiga, sw. f.
- eigan, prt.
- eigan, adj.
- eigan, st. n.
- eiganbuoh, st.
- eiganen, sw. v.
- eiganhaft, adj.
- eiganhaftî, st. f.
- eiganhafto, adv.
- eiganî, st. f.
- gi-eiganôn, sw. v.
- eiganscaft, st. f.
- eigant
- eigenga
- eigenna
- eigenlind
- eigesa
- eigesin
- eigir
- eigiscota
- eiglich
- -eigo, sw. m.
- eigorno
- eih, st. f.
- eihha, st. f.
- eihaphul, st. m.
- eihfarn, st.
- eihfarm, st.
- eihha
- eihhahi, st. n.
- eihhai
- in-eihhan, st. v.
- eihhenen, sw. v.
- eihhila, st. sw. f.
- eihhilaphul, st. m.
- eihhilôn, sw. v.
- eihhîn, adj.
- Eihhînaberg
- eihhôn, sw. v.
- gi-eihhôn, sw. v.
- eihhor, st. m.
- eihhorna
- eihhornîn
- eihhorno
- eihhurnilî(n), st. n.
- eihhurnîn, adj.
- eihhornîn, adj.
- eihhurno, sw. m.
- eihhorno, sw. m.
- eihhurn, sw. m.
- eihhorn, st. m. n.
- eikii
- eikileihhi
- eikinerdu
- eikisih
- Eila, as.
- eilentoe
- Eilger, as.
- Eilhard, as.
- Eilikin, as.
- Eilico, as.
- eillente
- Eilo, as.
- Eilsuith, as.
- eimbar, st. n. m.
- eimb(a)ri, st. n.
- eimbarî(n), st. n.
- eimbarlîn, st. n.
- eimbri
- eimer
- eimer
- eimmer
- eimpri
- eimualtemo
- eimuria, sw.?
- ein1, num. card.
- ein2, adv.
- ein3, interj.
- ein
- ein
- ein
- einachorno
- einag, adj.
- einîg, adj.
- einago, sw. m.
- ein(a)halb, adv.
- einander, pron.
- einazin
- einber
- einbere, mhd. st. n. oder f.
- einberi
- einbirman
- einboran, adj. part. prt.
- einboumîg, adj.
- eincehen
- einchil
- einchin
- eincho
- einchor
- eincivigi
- eincelien
- eindarhafto
- einde
- einderhafto
- einderhaftost
- einderhaphtost
- eindin
- einthingida, st. f.
- eindrafto
- einen, adv.
- fir-einen, sw. v.
- ir-einen, sw. v.
- ir-einên, sw. v.
- einerhaftos
- eines, adv.
- einêst, adv.
- einezzên, adv.
- einezzi, adj.
- einezzûn, adv.
- einfalt, num. multipl.
- einfalti, adj.
- einfaltî, st. f.
- einfaltîg, adj.
- einfaltgheit, st. f.
- einfaltgî, st. f.
- einfaltglîhho, adv.
- einfaltlîh, adj.
- einfaltlîhhên, adv.
- einfaltlîhho, adv.
- einfalto, adv.
- einfar, adj.
- einfieri, adj.
- einfier, st. f. oder st. n.
- einfolt
- einfolto
- einfuozi, adj.
- einfuoz, adj.
- einge
- eingeboren, mhd. adj. part. prt.
- eingehurne, mhd. st. n.?
- einger
- eingida
- eingihel, adj.
- eingihelli, adj.
- eingil
- eingilihi
- einginhafter
- einginodi
- einginothi
- einginôto, adv.
- eingit
- einhaftî, st. f.
- einhafto, adv.
- einhart
- einhartlîhho, adv.
- einhel, adj.
- einhelli, adj.
- einhenti, adj.
- einhentîg, adj.
- einhêrôsto, sw. m.
- einhêrôti, st. n.
- einherti
- einhertî, st. f.
- einhertida, st. f.
- einherto
- einhertôn, adv.
- einhilo
- einhorn
- einhorno
- einhunt, num. card.
- einhurno, sw. m.
- einhorno, sw. m.
- einhurn, sw. m.
- einhorn, st.
- gi-einidôn, sw. v.
- einîg, pron. indef.
- einîg, adj.
- gi-einîgen, sw. v.
| | eidanghelt Gl 2,766,23 s. AWB heidangelt.
eidburt st. f. — Graff III, 163. eid-burti: gen. sg. T 4,15. Eid, Schwur: zi gihugenne sinero heilagun giuuiznessi, thero eidburti thie her suor zi Abrahame memorari testamenti sui sancti, iusiurandum quod iuravit ad Abraham patrem nostrum. Vgl. Gutmacher, Beitr. 39,3.
eide s. AWB egida.
eidechsun Gl 2,671,62 s. AWB egidehsa.
eidem, eiden s. AWB eidum.
eiden Gl 3,680,49 s. AWB heida1.
gi-eiden sw. v.; vgl. mhd. nhd. eiden; mnd. êiden; afries. etha, eda. — Graff I, 152 s. v. gaeidan. ge-eide: 1. sg. conj. Gl 1,305,66/67 (M, 2 Hss.). g-eitot: part. prt. (oder 3. sg.?) Gl 1,471,30 (M, Göttw. 103, 13. Jh.; vgl. Raven I S. 35). gi-eitte: 1. sg. conj. Gl 1,305,65 (M, 3 Hss.); zur Gemination vgl. Schatz, Ahd. Gr. § 198. [Bd. 3, Sp. 98] Assimilierte Formen (vgl. Schatz a. a. O., Krüer S. 332): gi-eitta: 3. sg. prt. Gl 1,471,29 (M); g-: dass. 305,67 (M); gi-eidda: dass. 471,29 (M, 2 Hss.); mit Schwund eines Kons.: ge-eidemo: part. prt. dat. sg. m. 2,702,24 (Paris 9344, Echternach 11. Jh.). gi-etit: part. prt. (oder 3. sg.?) Gl 1,305,67 (M, clm 22 201, 12. Jh.); zu -ê- für -ei- vgl. Matzel S. 62 f. Verschrieben: gi-ente: 1. sg. conj. Gl 1,305,65 (M, 3 Hss., davon 1 Hs. vielleicht 3. sg. conj.; Raven a. a. O. liest gieitte); gi-ereta: 3. sg. prt. 471,30 (M, vgl. Gl 5,93,6; verschr. für gieitta, vgl. 413,42). 1) jmdm. einen Eid abnehmen, jmdn. eidlich verpflichten: gieitte [(Abraham) dixitque ad servum seniorem domus suae ...: Pone manum tuam subter femur meum, ut] adiurem [te per dominum, ... ut non accipias uxorem filio meo de filiabus Chananaeorum, Gen. 24,3] Gl 1,305,65. gieidda [surrexit ergo Esdras, et] adiuravit [principes sacerdotum et levitarum, et omnem Israel ut facerent secundum verbum hoc, et iuraverunt, 1. Esdr. 10,5] 471,29. 2) als Part. Praet.: verbündet, verschworen, bildl.: geeidemo [fortunatus et ille, deos qui novit agrestis, ... illum non populi fasces, non purpura regum flexit ... aut] coniurato [descendens Dacus ab Histro, Verg., G. II, 497] Gl 2,702,24. Vgl. eidôn.
eidfestinônto adv. part. prs. — Graff III, 721 s. v. eidfestinon. eit-festinonto: Gl 1,742,40; eid-festin-vnto (2 Hss., 1 Hs. -u-, vgl. Gl 4,653,11/12), -undo, -inti: 40/41. 41. 42 (alle M). durch Eid bekräftigend, mit einem Eid versichernd: [propheta igitur cum esset (David), et sciret quia] iureiurando (1 Hs. iusiurando) [iurasset illi deus de fructu lumbi eius sedere super sedem eius, Acta 2,30] (1 Hs. eidfestunga, 1 eid, 1 eide festinôn).
eidfestunga st. f. eith-festunge: dat. sg. Gl 1,742,43 (M, clm 22 201, 12. Jh.; zu h nach t vgl. Gl 5,422,33 ff.). Eid, Schwur, eidliche Zusage, Bekräftigung: [propheta igitur cum esset (David), et sciret quia] iureiurando [iurasset illi deus de fructu lumbi eius sedere super sedem eius, Acta 2,30] (5 Hss. eidfestinônto, 1 Hs. eid, 1 eide festinôn).
-eidî st. f. vgl. AWB fuotareidî.
gi-eido sw. m., mhd. Lexer geeide. — Graff I, 152. g-eidon: acc. pl. Gl 4,662,17 (Wolf., Helmst. 254, 9. Jh., am Schluß des Capitulare de villis). Eideshelfer: hamedii id sunt coniuratores quos nos geidon dicimus. Vgl. Mezger, Zfvgl. Sprachf. 76 (1959), 85, Duc. s. v. hamedii. |
| |