| - Eraclitus
- eram
- erarmen
- erathu
- Erato
- erauuas
- erbaltnisse
- erbelarrili
- erben, sw. v.
- gi-erben, sw. v.
- int-erben, sw. v.
- ir-erben, sw. v.
- erberblat
- erber
- erbere
- erbesib
- erbi, st. n.
- erbida, st. f.
- gi-erbida, st. f.
- erbilari
- erbilîh
- erbilôs, adj.
- erbinomo, sw. m.
- erbisib, st.
- erbiscrîbo, sw. m.
- erbiscrift, st. f.
- erbisz
- erithi
- erblbit
- erbo, sw. m.
- gi-erbo, sw. m.
- erbocho
- ê(r)boranî, st.f.
- erbper
- erbrivttet
- erbrotdenemo
- êrburt
- erburtig
- erch
- erchert
- erchno
- erchon
- ercituomlihhun
- rcna
- erd
- erd
- erda, st.
- erda, as. st. f.
- erthag, as. adj.
- erdaguot, st. n.
- erdamist, st. m.
- erdamphar, st. m.
- erdaphul
- erd(a)rîhhi, st. n.
- erd(a)[h]ring, st. m.
- erdauuâl, mfrk. st. m.
- erd(a)uuuohhar, st. m.
- erdbad, st. n.
- erdber-
- erdberesblat, st. n.
- erdberesloub, st. n.
- erdberi
- erdbiba, st. f.
- erdbibôd, st. m.
- erdbibunga, st. f.
- erdbrâma, sw. f.
- erdbrust, st. f.
- erdburg, st. f.
- erdburtîg, adj.
- erdbûuuo, sw. m.
- erdeaphel
- erdebah, st.
- erdebere
- erdebuh
- erdeepfele
- erdeguot
- erdemiste
- erdem
- erden
- erdenchit
- erdenti, st. n.
- erdenuz
- erderîche
- erdering
- erderouch
- erdewal
- erdeuuuocher
- erdfal, st. m.
- erdfiur, st. n.
- erdfrosc
- erdfrouua, sw. f.
- erdgalla, sw. f.
- erdgi[h]ruornessi, st. n.
- erdgot, st. m.
- erthgrôa, as.
- erdgrunt, st. m.
- erdheuui, st. n.
- erdhincun
- erdho
- erdhopho
- erd-huon, st. n.
- erdhûs, st. n.
- erdîn
- erdkegil, st. m.
- erdkreta, sw. st. f.
- erdkrota, sw. st. f.
- erdkuning, st. m.
- erdkunni, st. n.
- erdkust, st. f.
- erdleim, st. m.
- erdlîb, st. m.
- erdlîh, adj. as.
- erdlîm, st. m.
- erdloh, st. n.
- erdlust, st. f.
- erdmarka, st. f.
- erd[h]nuz
- erdo
- erđo
- -erdo, sw. m.
- ⊢erdm
- erdpheffar
- erdphil
- erdpruch
- erdrât, st. m.
- erdrouh
- erdsalz, st. n.
- erdsâmo, sw. m.
- erdscozza, st. sw.?
- erdsmid
- erdsuuam, st. m.
- erdtior, st. n.
- erdu
- erduuaso, sw. m.
- erduuurz, st. f.
- ere
- ere
- erecrot
- r(e)grehtî, st. f.
- ereizin
- erel
- êren, sw. v.
- gi-êren1, sw. v.
- gi êren2, sw. v.
- êrên, sw. v.
- gi-êrên, sw. v.
- int-êrên, sw. v.
- erendebodo, and.
- erendi, anfrk. st. n.
- erengriz
- êrêntî, st. f.
- êrentî, st. f.
- erepazari
- êrererin
- eres
- ereuart
- ereue
- erezi
- êrfaz, st. n.
- ergalla
- ergalle
- gi-ergen, sw. v.
- ê(r)gestere, adv.
- ê(r)gesterên, adv.
- ergî
- ergida
- êrgirida, st. f.
- êrgirîg, adj.
- ergirôn
- êrgiziug, st. n.
- ergrehtin
- erhaban
- erhaebbien
- êrhaft, st. n. ?
- êrhaft(i), adj.
- êrhaftî, st. f.
- êrhaftida, st. f.
- êrhaftlîh, adj.
- êrhafto, adv.
- erh’anbrat
- erhasnota
- erhberi
- êrhelî, st. f.
- êrhina, adv.
- erhtbere
- erhtbibunga
- erhtlikon
- erhugin
- eri
- -êri, adj.
- eribethoon
- eribin
- eribun
- erico
- ericohen
- erida, as. st. f.
- -êrida, st. f.
- erien, red. v.
- erren, red. v.
- ir-erien, red. v.
| | Eraclitus s. Eigennamen.
eram Gl 4,120,33. 34 s. AWB framthîhs(a)mo.
erarmen s. AWB ir-ermen.
erathu Gl 1,269,18 s. erda.
Erato s. Eigennamen.
erauuas Gl 4,93,41 s. AWB elo.
erbaltnisse s. AWB ir-beldniss.
erbelarrili Gl 2,767,14 s. AWB herbilârilî(n).
erben sw. v., mhd. nhd. Lexer erben; mnd. mnl. erven; afries. ervia; ae. irfan; an. erfa. — Graff I,407. ha-arpit: part.prt. Gl 1,94,27 (Pa, verschr., l. ka-, vgl. Baesecke, Abrog. S. 42 f.). ki-erpit: part.prt. Gl 1,94,27 (K). — erbet: 3. sg. NpNpw 24,13 (lat. fut.). als Erbe, als (von Gott) verheißenen, zugedachten Besitz bekommen, erben: pifahanti kasacen (kisezzan K) edo haarpit Cananaeus possedens sive possessio (so auch CGL IV,217,17 u. Euch. S. 144,5 f., vgl. dazu Albers, Abrog. z. St.) Gl 1,94,27 (vgl. auch Wutz S. 397 f. u. 398 Anm. 1). sin uuerch erbet den irstanden (Npw irstandenen) lichamen in incorruptione semen eius id est opus eius hereditabit terram [vgl. opus eius hereditatem solidam instaurati corporis possidebit, Aug., En.] NpNpw 24,13. Abl. erbida.
gi-erben sw. v., mhd. Lexer geerben; mnd. mnl. geerven. Verschrieben: gi-erun: inf. Gl L 382 (denkbar wäre -uan, -uen, -uon oder -uun, vgl. Gr. I § 94. 106. 109 δ). als (von Gott) verheißenen, zugedachten Besitz bekommen, erben: gieruan sal [semen eius] hereditabit [terram, Ps. 24,13]. Abl. gierbida.
int-erben sw. v., mhd. nhd. Lexer enterben; mnd. enterven, mnl. onterven; afries. ontervia. — Graff I,407 s. v. anarpjan. Nur unsicher im substant. Part. Praet. belegt. an-arpta: nom. pl. m. Gl 2,172,36 (clm 6277, 9. Jh.; vgl. 234,47 (Rc) unerben z. gl. St.). [Bd. 3, Sp. 353] ant-ervidio: nom. sg. m. (Wadst. S. 168 u. Gallée, Vorstud. S. 12 als sw. m.) Gl 2,586,4 = Wa 100,7/8 (Düsseld. F. 1) ist wohl Kontamination aus anderid und erio, vgl. z. gl. St. vneriuo 572,55 (Brüssel 9987). enterben, das (verheißene) Erbe entziehen; um das Erbe bringen: anarpta [quia dum per avaritiae nequitiam hic multiplicari appetunt, illic ab aeterno patrimonio] exheredes [fiunt, Greg., Cura 3,20 p. 66] Gl 2,172,36. antervidio [addicta avorum praedia ... successor] exheres [gemit, Prud., P. Laur. (II) 79] 586,4 = Wa 100,7/8. |
| |