| - gi-hantgriffôn, sw. v.
- hanthaba, st. sw. f.
- hanthaboht(i), adj.
- hanthaft, adj.
- hantheizzom
- hanthenge, mnd. st. n. oder f.?
- hanthotun
- hantîg
- hantiga
- hantigî
- hantile
- hantilla
- hantirhon
- hantkar, st. n.
- hantkunni, st. n.
- hantlamer
- hantlâz1, st. m.
- hantlâz2, st. m.
- -hantlîh
- hantlôn, st. m. oder n.
- hantmâl, st. n.
- hantmâli, st. n.
- hantmâzi, adj.
- hantnemunga, st. f.
- gi-hanto, adv.
- gi-hantôn, sw. v.
- -hantôn
- hantprahti
- hant re..
- gi-hantreihhen, sw. v.
- hantreihhida, st. f.
- gi-hantreihhida, st. f.
- hantreiti
- hantros, st. n.
- hantruh
- hantruwen
- hantsam, adj.
- hantschla
- hantsco
- hantscuoh, st. m.
- hantscuth
- hantslag
- hantslagôdî, st. f.
- hantslagôn
- hantslagunga, st. f.
- hantstarc, adj.
- hantsterkî, st. f.
- hantstiura, st. f.
- hantsuht, st. f.
- hantsuo
- hanttabula
- hanttavala, sw. f.
- hanttabula, sw. f.
- hanttafla, sw. f.
- hanttât, st. f.
- hantthvela
- hanttuâlon
- hanttuela
- hanttuele
- hanttuoh, st. n.
- hanttwenk
- hantuala
- antuuerachæs
- hantwehel
- hantwel
- hantwela
- hantuuerc, st. n.
- hantwic
- hantwinc
- hantwinch
- hantwinga
- hantzam, adj.
- hantzugiling, st. m.
- hanuf
- hanun
- hanup
- hanvuz
- hanvvz
- hanwurz, mhd. st. f.
- haoh(-)
- haohon
- haolohter
- ..hapan
- hape
- hap&unt
- hapo
- hapoh
- happa
- happia
- hapt
- haptbandun
- har
- hâr, st. n.
- hara
- hara, lat.
- hâra, sw. st. f.
- hara..
- harā-
- haraffa
- harafleiche
- haraga
- harago
- haram-
- harama
- haranscar-
- harapha
- harapsa
- harauvi
- hârbant, st. n.
- harbeiti
- harc
- harca
- harcheban
- harcta
- harcust
- hard(d)rugelinboum, mfrk. st. m.
- hardell
- hardii
- hardila, sw. st. f.
- hare
- hare
- hare
- haremo
- harên, sw. v.
- ana-harên, sw. v.
- bi-harên, sw. v.
- fora-harên, sw. v.
- ir-harên, sw. v.
- -haren
- harenscar-
- harepha
- harephan
- hârvleht, mhd. st. f.
- harfpfa
- harh
- harhowe
- hari
- haribist
- -hârîg
- hârîn, adj.
- hâring, st. m.
- hering, st. m.
- harino
- harion
- hariscara
- gi-hârit, part.
- harizch
- harke, mnd.
- harlefa
- harles
- harleua
- harlezbō
- harlifa
- harlipfa
- harlof
- harlofa
- harloft
- hârlôs, adj.
- harluf, st. m.
- harlof, st. m.
- harluft, st. m.
- harloft, st. m.
- harlufa,, st. m.
- harlofa, st. m.
- harlifa, st. f.
- harlufa, st. f.
- harluffadum, st. m.
- harluft
- harlzpovm
- harm1, st. m.
- harm2, st. m.
- harm
- harma
- harmanti
- harmch
- harmên, sw. v.
- harmi-
- harmilsame
- harmîn, adj.
- harml
- harmlîhho, adv.
- harmo, sw. m.
- harmquetôn, sw. v.
- harmquiti, st. m.
- harmsallichun
- harmscara, st. f.
- harmscar, st. f.
- harmscarâri, st. m.
- harmscarôn, sw. v.
- gi-harmscarôn, sw. v.
- harmsota
- harmsotun
- harn, st. m.
- hârnezzi, st. n.
- harniscar
- harnischar
- harnscara
- harnschare
- haro, st. m.
- haro
| | gi-hantgriffôn sw. v. — Graff IV,318. ki-han-kriffon: inf. Gl 1,266,23 (K; z. Ausfall von -t- vgl. Gröger § 126,2 c γ). gewaltsam ergreifen, gewalttätig behandeln: kihankriffon pintan violasse ligasse. Vgl. Wißmann S. 66 f. Vgl. gi-hantgreifôn.
hanthaba st. sw. f., mhd. Lexer hanthabe, nhd. DWB handhabe; as. handhava (vgl. Holthausen, As. Wb. S. 30), mnl. hanthave. — Graff IV,738. hant-haba: nom. sg. Gl 3,161,45 (SH A, 3 Hss.). 182,6 (SH B). 214,70 (SH B). 215,70 (SH B). 222,10 (SH a 2). 229,34 (SH a 2, 2 Hss.). 265,13 (SH b, 3 Hss.). 311,1 (SH e, 2 Hss.). 314,67 (SH e). 328,21 (SH g, 3 Hss.). 5,23,24. Hbr. I,353,102 (SH A). Mayer, Glossen S. 104,19. 119,4. 120,15; acc. sg.? Gl 1,382,14/15 (Sg 295, 9. Jh.); -habe: nom. sg. 3,161,47 (SH A). 222,11 (SH a 2, 2 Hss., auch nt-). 229,35 (SH a 2). 269,43 (SH b). 419,26 (Hd.). 639,35. 4,181,19. 183,14/15; -habi: dass. 3,161,46 (SH A, Prag, Lobk. 434, 13. Jh.). 161 Anm. 6 (ebda., am [Bd. 4, Sp. 701] Rand von and. Hand); -hab: dass. 4,181,19 (14. Jh.). 183,14 (14. Jh.). — hant-haua: nom. sg. Gl 3,349,42 (SH l, Darmst. 6, 12. Jh.). 4,202,63 (sem. Trev., 11./12. Jh.). ant-haba: nom. sg. Gl 3,297,30 (SH d, Florenz XVI,5, 13. Jh.); hant-aba: dass. 222,10 (SH a 2). 293,19 (SH d, Florenz XVI,5, 13. Jh.). Eindeutig schwach: hant-hab-: acc. sg. -un Gl 1,276,11 (Jb-Rd). 382,14 (S. Paul XXV d/82, 9./10. Jh., Sg 9, 9. Jh.); nom. pl. -in 4,167,50 (Sal. d); acc. pl. -un 2,675,16. 1) (Hand-)Griff, Stiel; Henkel: hanthabun [qui fecit sibi gladium ancipitem, habentem in medio] capulum [longitudinis palmae manus, Jud. 3,16] Gl 1,276,11. 382,14 (1 Hs. hanthaba ł helza). hanthaba ansa 3,222,10. 265,13. 311,1. 349,42. 419,26. 639,35. 4,181,19. ansa ł hasta 3,293,19. 328,21. Mayer, Glossen S. 119,4. helza ł hanthaba capulus (vgl. Mlat. Wb. 2,257) Gl 3,229,34. 269,43. 297,30. 314,67. 4,183,14. Mayer, Glossen S. 120,15 (nur hanthaba). hanthaba stil [(Beda in libro) vidisset pictum tortorem stantem ... et unam fidem cum] manubrio (Hs. manubrium) [manutenebat, Atto p. 477 D/478 A] Gl 5,23,24; — Griff eines Schildes: hanthaba ancia dicitur quod in scuto manu tenetur [Hbr. I,353,102] 3,161,45 (im Abschn. De clipeis). Hbr. I,353,102. scilt hanthaba scirmscilt clipeus vel scutum ancia ancile Gl 3,215, 70 (im Abschn. De armis); — Henkel eines Gefäßes: hanthabun [nobis idem Alcimedon duo pocula fecit, et molli circum est] ansas [amplexis acantho, Verg., E. III,45] 2,675,16. kelich hanthaba calix ansa 3, 214,70 (im Abschn. De vasis). hanthaba [veientanumque rubellum exhalet vapida laesum pice sessilis] obba [Pers. 5,148] Mayer, Glossen S. 104,19; gehört hierher auch: hanthaua gergenna ‘besonderes Gefäß’ (vgl. dazu Duc. 4,59: ferrum aut lignum teres, quo per duas ansas transmisso operculum firmatur ne excidat) Gl 4,202,63? Doch vgl. Anm. 22 u. ae. sticca ‘Stock, Pflock’ für gergenna, wobei wohl lignum teres die Wortwahl beeinflußte; danach wäre für hanthaua nur allgemein ‘Stab, Griff’ zu erwägen). 2) Öse, Schlinge: hanthaba paxillus cum quo vela tentoria suspenduntur. Ansa [Hbr. II,12,267] Gl 3,182,6 (im Abschn. De sacratis vestibus); hierher wohl auch: hakin hanthabin ancones uncinos ansulae 4,167,50 (oder zu 1?). Abl. hanthaboht(i). Vgl. haba2.
hanthaboht(i) adj. — Graff IV,738. hant-habohter: nom. sg. m. Gl 1,408,9 (Rf). mit einem Henkel versehen, Henkel-: chruac hanthabohter [alius (sc. vir) portans] lagenam (Hs. laguena) [vini, 1. Reg. 10,3].
hanthaft adj., mhd. hanthaft, nhd. handhaft; mnd. hant(h)aft, mnl. hanthaft. — Graff IV,917. hant-haft: Grdf. Gl 1,284,41 (Jb-Rd). hanthaft uuesan ‘zur Hand sein’, zur Verfügung stehen: mancipari hanthaft uuesan seruire [zu: iubente Aaron ... portabunt filii Gerson: et scient singuli cui debeant oneri] mancipari [Num. 4,27].
hantheizzom H 3,3,1 s. AWB antheiza.
[hanthenge mnd. st. n. oder f.? hant-henge: nom. sg. Gl 4,177,8 (Berl. Lat. fol. 735, Marienfeld, Westf. 13. Jh.). Henkel, Handgriff: ansa.]
hanthotun Gl 1,794,16 s. AWB hantalôn.
hantîg s. AWB hantag.
hantiga Gl 4,29,23 s. AWB hantagî.
hantigî s. AWB hantagî. [Bd. 4, Sp. 702]
hantile, hantilla Gl 3,149,3/4. 3 s. AWB hantthuuahila. |
| hanthaba
| | 1) (Hand-)Griff, Stiel; Henkel: hanthabun [qui fecit sibi gladium ancipitem, habentem in medio] capulum [longitudinis palmae manus, Jud. 3,16] Gl 1,276,11. 382,14 (1 Hs. hanthaba ł helza). hanthaba ansa 3,222,10. 265,13. | | 2) Öse, Schlinge: hanthaba paxillus cum quo vela tentoria suspenduntur. Ansa [Hbr. II,12,267] Gl 3,182,6 (im Abschn. De sacratis vestibus); hierher wohl auch: hakin hanthabin ancones uncinos ansulae 4,167,50 (oder |
|