| innipurro Gl 1,301,8 s. AWB innaburio.
in niu Mayer, Glossen S. 61,2 (clm 4542, 9. Jh.) ist abgekürzte Glosse zu: inspirata [Greg., Hom., PL 76,1229 A]. Das Ahd. Gl.-Wb. S. 794 setzt den Beleg als in-blāsan st. v. mit der Bed. ‘einhauchen’ an.
inniuoli Gl 1,336,57 s. AWB innvili.
innizzi adj.; aus lat. ethnicus, vgl. Splett, Stud. S. 193. — Graff IV,961. Mit prothetischem h: hinnici: Grdf. Gl 1,126,28 (PaK). heidnisch: hinnici haidanisc edo uuislaos ethnicus gentilis aut moralis (vgl. zur Glossierung u. Umbildung von ethnicus Splett a. a. O.).
inno partikel (vgl. inu). — Graff I,301. inno: Nb 18,7. 90,29. 104,3. 119,14. 354,1 [20,1. 101,6. 114,22. 130,11. 387,14]. etwa, (vorangestelltes) wie nun: uuaz ... uuoltost tu ...? Inno . daz ouh tu gesculdigotiv . fone lukken leidungon . kemuot uuerdest an ut tu quoque mecum rea . agiteris falsis criminationibus Nb 18,7 [20,1]. so eigen uuir fure uuunder . selben den himel . unde alliu gestirne. Inno? trifet tih tero deheinez ana? num te aliquid horum attingit? 90,29 [101,6]. inno? ube du under muosen . eina sahist sih anazocchon geuualt . unde mahtigi . ze uuelemo huhe neuuare dir daz num si videres ... quanto movereris cachinno 104,3 [114,22]; ferner: 119,14 (sed). 354,1 (num) [130,11. 387,14]; vgl. AWB ino Npgl 108,18 s. v. AWB inu. Vgl. Valentin, Ahd. II,1158 ff., Lühr, Fragesätze, bes. S. 344 ff.
innobeli Npw 17,19 s. AWB innvili.
innocte Gl 1,184,2 (K) s. ? AWB innôti.
innôd st. m., innôdi st. n.; ae. innoþ m. f. (?). — Graff I,298 s. v. innod m. inn-od: nom. sg. Gl 1,23,27 (R); dat. sg. -]e 733,8 (S. Paul XXV a/1, 8./9. Jh.); nom. pl. -]i 294,48 (Jb-Rd). H 22,5,1; acc. pl. -]i Gl 1,729,51 (S. Paul XXV a/1, 8./9. Jh.); inne-ode: dat. sg. 316,67 (Rb). 1) Innereien, Eingeweide: straum innod alveus alvus Gl 1,23,27 (vgl. Splett, Sam.-Stud. S. 35 u. 192). kinachatotiu hangent innodi nudata pendent viscera H 22,5,1; spez.: Mutterleib: uuarun samanstozonti chind in inneode [sed] collidebantur in utero [eius] parvuli (Hs. filii) [Gen. 25,22] Gl 1,316,67. kenemmit uuas namo siner daz kenemmit uuas fona angele er denne in innode entfangan uuari quod vocatum est ab angelo priusquam in utero conceperetur [Luc. 2,21] 733,8 (vgl. Voetz, Lukasgl. S. 219 ff.). 2) das Innerste, Tiefste (eines Gefühls): innodi [festinavitque quia commota fuerant] viscera [eius super fratre suo, Gen. 43,30] Gl 1,294,48. duruh innodi ufchumft ufchuuemo fona hohemu per viscera [misericordiae dei nostri in quibus visitavit nos,] oriens ex alto [Bd. 4, Sp. 1623] [Luc. 1,78] 729,51 (vgl. Voetz, Lukasgl. S. 193 ff.; zum Lemma vgl. Sleumer S. 825 f. s. v. viscus). Abl. innôdili; innôdlîh.
innôdili st. n.; vgl. Heinertz, Et. Stud. S. 71 ff. s. v. innodili — innouili; zur Bildung vgl. Braune, Ahd. Gr.14 § 166 Anm. 2. — Graff I,298. inn-odil-: dat. pl. -ū Gl 1,281,44 (Jb-Rd); acc. pl. -i 324,33/34; -odli: nom. pl. 3,19,13 (Sg 242, 10. Jh.); inodilo: gen. pl. 1,511,24 (Rb). Wohl verschrieben: inn-adoli: acc. pl. Gl 1,409,42/43 (Rb); -idoli: dass. 620,35 (Rb; vgl. Schatz, Ahd. Gr. § 98). Innereien, Eingeweide: von Tieren: innodilum [non comedetis ex eo crudum quid ... sed tantum assum igni: caput cum pedibus eius et] intestinis [vorabitis, Ex. 12,9] Gl 1,281,44. innodili innadiri [sumes et adipem totum qui operit] intestina [, et reticulum iecoris, ... et offeres incensum super altare, ebda. 29,13] 324,33/34 (4 Hss. innvili); hierher wohl auch: Hoden, Weichteile: senadara inodilo [stringit caudam suam quasi cedrum,] nervi testiculorum [eius perplexi sunt, Job 40,12] 511,24; — von Menschen: luakenti innadoli iro [percutiebat viros uniuscuiusque urbis, a parvo usque ad maiorem, et computrescebant] prominentes extales eorum [1. Reg. 5,9] Gl 1,409,42/43, z. gl. St. innidoli extales 620,35. uuamba href innodli venter uteres viscera 3,19,13. Vgl. innvili.
innôdlîh adj.; vgl. Splett, Ahd. Wb. I,1,423 s. v. innôdlîh(?). — Graff I,297. inne-oht-lihan: acc. sg. m. Gl 1,317,57 (Rb). leiblich (vom Bruder): inneohtlihan pruader [attollens autem Ioseph oculos, vidit Beniamin] fratrem [suum] uterinum [Gen. 43,29] (vgl. Meineke, Bernstein S. 142).
innôn sw. v., mhd. innen; mnd. mnl. innen; afries. innia (vgl. Holthausen, Afries. Wb.2 S. 51); ae. innian. — Graff I,298. inn-: 3. sg. -ôt Nb 107,25. 26 [118,13. 14]; 2. pl. imp. -ont Np 95,8; 3. sg. prt. -ota Nb 339,10 [371,6]; 3. pl. prt. -oton Npgl 111,4. 1) jmdn. aufnehmen, m. Akk. d. Pers.: daz uuitchelle ze Athenis . innota iu . die harto tieftahtigen alten . i. Stoicos philosophos quondam attulit . i. habuit porticus . s. Athenis . nimium obscuros senes Nb 339,10 [371,6]. in propria venit . et svi evm non recepervnt (er cham an daz sin die sine neinnoton in) Npgl 111,4. 2) sich vereinigen mit, sich gesellen zu, m. refl. Akk. u. zi + Dat. d. Pers.: tiu sih nieht io ze guoten neinnot . noh tie guote nemachot . ze dien si sih innot quae nec se semper adiungit bonis . et non efficit bonos . quibus adiuncta fuerit Nb 107,25. 26 [118,13. 14]. innont iuh ze apostolis . ze prędicatoribus (vgl. K.-T.) . daz sie iuh pringen in sanctam ęcclesiam diu sin hus ist Np 95,8. Abl. innônto. |