| - ir-melkan, st. v.
- ûz-melkan, st. v.
- melcfaz, st. n.
- melckubilîn, st. n.
- melckubilo, sw. m.
- melkkuo, mhd. st. f.
- -melctra
- mella
- melm
- melm, st. m.
- melmôn, sw. v.
- melo, st. n.
- meloboum, st. m.
- melomuos, st. n.
- melostubbi, st. n.
- melscet
- melsc, mfrk.?
- melta, st. sw. f.
- malta, st. sw. f.
- molta1, st. sw. f.
- multa, st. sw. f.
- meltian, as. sw. v.
- meltithi, as. st. n.
- meltûnsâmo, sw. m.
- melues
- meluiues
- melwes
- melze
- melzîg, adj.
- memminper
- menær
- menden, sw. v.
- gi-menden
- mendento, adv.
- mendî
- ge-mendian, aostnfrk. sw. v.
- mendicot
- -mendîg
- mendilinto
- mendilôn, sw. v.
- mendilunga, st. f.
- mendilunto
- mendî(n), st. f.
- mendisli, aostndfrk. st. n.
- mendislo, as. sw. m.
- gi-mêntho, as. sw. m.
- menel
- menes-
- mênfullig, as. adj.
- mengen1, sw. v.
- mengen2, sw. v.
- gi-mengen, sw. v.
- menî, st. f.
- menigî(n), st. f.
- gi-menigî(n), st. f.
- mengôt
- menihha, st. sw.?
- menihhilo, sw. m.
- menil, st. m.
- menis-
- menistuba
- men(i)uua, st. sw.?
- menlen
- menlich
- menlich
- menlîn
- mennâri, st. m.
- mennen1, sw. v.
- mennen2, sw. v.
- gi-mennen, sw. v.
- mennes-
- mennestûba, sw.
- menni, st. n.
- -menni
- mennilîhhên
- men(ni)lîn, st. n.
- mennin
- mennîn, adj.
- mennin(na), st. f.
- mennisch-
- mennisc, adj.
- menniscgilîh
- mennischeit, st. f.
- menniskî, st. f.
- menniskîn, adj.
- mennisclîh, adj.
- mennisclîh, Subst.-Adj.-Verb.
- menniscgi-lîhmenniscgilîh, Subst.-Adj.-Verb.
- mennisclîhho, adv.
- menniscnissa, st. f.
- mennisco, sw. m.
- mens
- menschelîn, mhd. st. n.
- menschenbein, mhd. st. n.
- mênskepi, as. st. m. n.
- menskil
- menuua
- méo, ae. sw. m.
- meos
- mer
- mer-
- mer
- mêr, indecl. n.
- mêr, adv. comp.
- mera
- mêra, indecl. n.
- mêra, adv. comp.
- merâta, st. f.
- merc-
- merch
- merd
- merda
- merder
- mer diere
- mere
- mere
- mêrên, sw. v.
- mervalke, mhd. sw. m.
- mergeh, as. st. m.
- mergelage
- mergil, st. m.
- mergila, st. sw.
- merh-
- mêrheit, st. f.
- mêrhuor, st. m.
- mêrhuorûnsun, st. m.
- meri, st. m. n.
- meri-
- meria
- gi-meritha, as. st. f.
- merithiob, st. m.
- merien, sw. v.
- merren1, sw. v.
- merifisc, st. m.
- meriflosc, st. m.
- merifogal, st. m.
- merigen
- merigerta, st. f.
- merigot, st. m.
- merigras, st. n.
- merigrioz1, st. m.
- merigrioz2, st. m.
- merigriozo, sw. m.
- merigriozôn, sw. v.
- mer(i)ha, sw. f.
- mer(i)hûnsun, st. m.
- merihunt, st. m.
- meriigil, st. m.
- merikalb, st. n.
- merikazza, sw. f.
- merikuo, st. f.
- merilîh, adj.
- merilinsin, st. f.
- merilinsî, st. f.
- merimen(n)i, st. n.
- merimin, st. n.
- merimin(n)a, sw., auch st. f.
- merimuscula, st. f.
- merinâdra, as. sw. f.
- mer(i)ohso, sw. m.
- merireth, st. m.
- mêrreth, st. m.
- mêriro, adj. comp.
- mêrôro, adj. comp.
- merisalz, st. n.
- merisant, st. m. n.
- -merisc
- meriscala, st.
- m
- riscalh
- meriskef, st. n.
- meriskella, sw. f.
- merisneggo, sw. m.
- merispoto
- merisuuîn, st. n.
- meritior, st. n.
- meriuuâg, st. m.
- meriuuazzar, st. n.
- meriuueg, st. m.
- merk, mnd. st. m.
- merkt, st. m.
- merken, sw. v.
- ana-merken, sw. v.
- bi-merken, sw. v.
- gi-merken, sw. v.
- ûz-ir-merken, sw. v.
- zuo-merken, sw. v.
- -merken
- -merki, st. n.
- gi-merki, adj.
- gi-merki, st. n.
- tesamna-merkian, as. sw. v.
- gi-merkida, st. f
- gi-merkidi, st. n.
- gi-merkidî, st. f.
- gi-merclîh, adj.
- gi-merko
- merla, st. sw.?
- mêrlîhho, adv.
- merlîn, mhd. st. n.
| | ir-melkan st. v., frühnhd. ermelken (vgl. DWb. III,914), nhd. dial. schweiz. ermëlchen Schweiz. Id. 4,196, rhein. ermelken Rhein. Wb. 5,1067; ae. ámelcan (vgl. Bosw.-T., Suppl. S. 35). — Graff II,721. Part. Praet.: ar-molchanemo: dat. sg. m. n. Gl 2,639,2 (clm 18059, Gll. 11. Jh.?). leermelken: so vilo armolchanemo quam magis exhausto [spumaverit ubere mulctra, laeta magis pressis manabunt flumina mammis, Verg., G. III,309].
ûz-melkan st. v., mhd. ûʒmelchen, nhd. DWB ausmelken; mnl. utemelken. Praes.: vz-melchin: inf. Mayer, Glossen S. 145,7 (Wien 2484, Gl. 10. Jh.). melken, Vok.-Übers. (?): vzmelchin [quo tempore quidam vir magnus et sapiens cognovit, quae materia et quanta ad maximas res opportunitas animis inesset hominum, si quis eam posset] elicere [et praecipiendo meliorem reddere, Alc., De rhet., PL 101,921A].
melcfaz st. n., frühnhd. melkfaß, nhd. dial. schweiz. mëlchfass Schweiz. Id. 1,1051, rhein. melkfass Rhein. Wb. 5,1086; vgl. ae. melcingfæt. — Graff III,730. Erst ab 12. Jh. belegt. melch-vaz: nom. sg. Gl 3,157,16 (SH A; -u-). Hbr. I,343,423 (SH A). — melc-faz: nom. sg. Gl 3,157,17 (SH A); -vaz: dass. 16 (SH A, 2 Hss.; vgl. Hbr. II,562,40; 1 Hs. -u-). 4,80,5 (Sal. a1). Melkeimer (vgl. Rohr S. 50): melchuaz mulgarium quod in eo mulgentur pecora; idem mulctrum, quod in eo mulgetur lac [Hbr. I,343,423] Gl 3,157,16 (1 Hs. miluhfaz). melcvaz mulctra 4,80,5 (1 Hs. miluhfaz). mulgarium Hbr. I,343,423.
melckubilîn st. n. — Graff IV,355. Verschrieben (?): melcubilin: nom. pl. Gl 2,494,8 (Carlsr. S. Petri, Sg 292, beide 11. Jh.) = Wa 83,28; zur Vereinfachung der Doppelkonsonanz vgl. Gröger § 128,1aβ. Melkeimer: melcubilin [spumea] mulctra (Glosse: mulctrale est locus ubi mulgentur animalia; mulctrum vero vasculum in quo mulgentur, vgl. PL 59) [gerunt niveos ubere de gemino latices, Prud., H. a. cib. (III) 66].
melckubilo sw. m.; vgl. mhd. nhd. Lexer melkkübel. melc-chubilo: nom. sg. Gl 2,689,27. — melc-kubile: Gl 2,687,41. melec-cͪubilin: dat. sg. Gl 2,675,14 (zum Sproßvokal vgl. Reutercrona S. 141). Melkeimer (vgl. Rohr S. 50 f., Heyne, Hausalt. 2,306): ci melecchubilin [bis venit (die Kuh)] ad mulctram [Verg., E. III,30] Gl 2,675,14 (vgl. haec mulctra: vas in quo mulgetur, Serv.). melcchubilo mulctram [ebda.] 689,27. sinus est genus uasis .i. melckubile [zu:] sinum lactis [et haec te liba, Priape, quodannis expectare sat est, ebda. VII,33] 687,41 (vgl. sinus genus est vasis, Serv.). Vgl. melckubilîn. [Bd. 6, Sp. 404]
melkkuo mhd. st. f., nhd. melkkuh; vgl. mnl. melccoe, an. mjólkrkýr. melc-chuo: nom. sg. Gl 3,670,27 (Innsbr. 711, 13. Jh.; Hs. -chuchuo, -c unterstrichen). Milchkuh: vacca lacteria.
-melctra vgl. AWB kuomelctra.
mella Gl 3,676,9 s. ? AWB kornelle mhd.
melm Gl 3,467,18 (Paris Lat. 9344, Fragm. Nolte, beide 11. Jh.; in 1 Hs. vielleicht auch melin) ist wohl als Verschreibung aufzufassen u. zu elm st. m., Nachtrag, zu stellen.
melm st. m., mhd. Lexer melm, nhd. dial. bair. (älter) rhein. meckl. melm Schm. 1,1593. Rhein. Wb. 5,1069 f. Woss.Teuch. 4,1170; as. mnd. mnl. melm; ae. mealm; an. malmr (vgl. Fritzner 2,631); got. malma. — Graff II,713. melm: nom. sg. Gl L 58; acc. sg. T 44,9. Staub: melm [gloriam meam in] pulverem (Hs. pulvis) [deducat, Ps. 7,6] Gl L 58. arscutet then melm fon iuuaren fuozin in zi giuuiznesse excutite pulverem de pedibus vestris in testimonium illis T 44,9. Abl. melmôn. Vgl. molt2, molta2.
melmôn sw. v., nhd. dial. rhein. meckl. melmen Rhein. Wb. 5,1070, Woss.-Teuch. 4,1170. ohne Präfix: melmota: part. prt. nom. sg. f. Gl 2,18,23 (clm 23486, Hs. 11. Jh.). staubig, nur im Part. Praet. belegt: melmota [pallida purpureas ut gignit glarea gemmas,] pulverulenta [tegit quas spurci glebula ruris, Aldh., De virg. 165]. |
| |