| - hevâri, st. m.
- hefe
- hefeld, ae.
- heven, mhd. st. m. oder f.
- hepfen, mhd. st. m. oder f.
- heven
- hevento, adv.
- ûf-hevento, adv.
- heffa, sw. f.
- heva, sw. f.
- hepha, sw. f.
- heffen, st. v.
- heven, st. v.
- heffen
- bi-heffen, st. v.
- int-heffen, st. v.
- ir-heffen, st. v.
- ir-heven, st. v.
- ubar-heffen, st. v.
- ubar-heven, st. v.
- ûf-heffen, st. v.
- ûf-heven, st. v.
- ûf-ir-heffen, st. v.
- untar-heffen, st. v.
- ûz-heffen, st. v.
- heffo, sw. m.
- hevî, st. f.
- ir-hevî, st. f.
- hevianna, sw. f.
- hevîg, adj.
- hebîg, adj.
- hevgî, st. f.
- hebgî, st. f.
- hevîgo, adv.
- hebîgo, adv.
- gi-hevgôn, sw. v.
- hefihanna
- hevîîsarn
- hevil, st. m.
- hevila, st. oder sw. f.
- hevilo, sw. m.
- hevimuoter, st. f.
- hefinôn, sw. v.
- heviscamil, st. m.
- bi-heftâri, st. m.
- heften, sw. v.
- ana-heften, sw. v.
- ana-gi-heften, sw. v.
- bi-heften, sw. v.
- furi-heften, sw. v.
- furi-gi-heften, sw. v.
- gi-heften, sw. v.
- hina-heften, sw. v.
- in-bi-heften, sw. v.
- in-gi-heften, sw. v.
- int-heften, sw. v.
- zisamane-heften, sw. v.
- zisamane-gi-heften, sw. v.
- zuo-heften, sw. v.
- zuo-gi-heften, sw. v.
- heftento, adv.
- hefti, st. n.
- hefti
- gi-hefti, st. n.
- bi-heftida, st. f.
- gi-heftida, st. f.
- -heftida
- heftili, st. n.
- hefun
- hefwurz, mhd. st. f.?
- hegathruos, st. f.
- hegithruos, st. f.
- hegathruosa, st. f.
- hegelari
- hegendorn
- hegga, st. f.
- heg(g)en, sw. v.
- umbi-bi-heg(g)en, sw. v.
- untar-heg(g)en, sw. v.
- heggihol, st. n.
- heggimûra, st. f.
- hegher
- hegithruos
- hegithruostal, st. n. m.
- hegihring, as. st. m.
- hegina, st. f.
- hegitûba
- hag(e)tûba
- hegdor
- hegodrise
- he halto
- hehar, st. f. oder m.
- hehara, st. f.
- hehei
- hehel
- hehet
- heheta
- hehhila, st. f.
- hehhit, st. m.
- hehhring
- hehi
- heho
- heht
- hei, st. n.
- gi-hei, st. n.
- hei
- heī
- hei
- heia1, st. f.
- gi-heia, st.
- heia2, st. sw. f.
- hei alt lihi a
- heibrunst, st. f.
- heich
- heichiner
- heid’
- heida, st. sw. f.
- heidahi, st. n.
- gi-heidahi, st. n.
- heidan, adj.
- heidin, adj.
- heidan, st. m.
- heidin, st. m.
- heidangelt, st. n.
- heidingelt, st. n.
- heidangeltâra, st. f.
- heidanî, st. f.
- heidanisc, adj.
- heidinisc, adj.
- heidaniskî, st. f.
- heidiniskî, st. f.
- heidanlîh, adj.
- heidannissi, st. n.
- heidinnissi, st. n.
- heidano, sw. m.
- heidino, sw. m.
- heidanscaft, st. f.
- heidinscaft, st. f.
- heidantuom, st. m.
- heidarneizela
- heidehsse
- heiderheid, andfrk. st. f.
- heid(i)beri, st. n.
- heidisca, sw. f.
- heidistûda, sw. f.
- heidkeil
- heidkil
- heidner
- heidruose
- hiecha
- heien, sw. v.
- gi-heien, sw. v.
- fir-heiên, sw. v.
- ir-heiên, sw. v.
- heifaltra
- heifidsi
- heifti, adj.
- heigaro, sw. m.
- heigdrse
- heigdrvse
- heigdrusz
- heigelscowede
- heigenon
- heigila
- heigituba
- heīgrasont
- heigun
- heih
- heihti
- heikinin
- heil, adj. u. interj.
- heil, st. n.
- heil
- heila
- -heila
- heilacō
- heilag, adj.
- heilîg, adj.
- heilaginî, st. f.
- heilagnessi, st. n.
- heilagnissa, st. f.
- heilagnissi, st. n.
- heilignissi, st. n.
- heilagôn, sw. v.
- heiligôn, sw. v.
- gi-heilagôn, sw. v.
- gi-heiligôn, sw. v.
- heilant, st. m.
- heilantî, st. f.
- heilantlîh
- heilantlîhho
- heilanto, sw. m.
- heilâri, st. m.
- -heilâri
- heilazzen, sw. v.
- heilazzunga, st. f.
- heilbringanti, adj.
- heilbrunno, sw. m.
- heile
- heilen, sw. v.
| | hevâri st. m.; vgl. mnd. hēver (vereinzelt), mnl. heffere, beide in anderer Bed. — Graff IV,823. heu-ar-: acc. sg. -i Gl 1,455,45 (M, 4 Hss., davon 2 -v-); -e 46 (M, 2 Hss.); nom. pl. -a Np 67,31 (-â-); -eri: acc. sg. Gl 1,455,47 (M, clm 22 201, 12. Jh.). Gold- u. Silberschmied, Juwelier: hevari [transtulit omnem Ierusalem ... in captivitatem: et omnem artificem et] clusorem (Hss. inclusorem) [4. Reg. 24,14] Gl 1,455,45. also ouh die heuara dero silberfazzo exclusores heizzent [vgl. unde et in arte argentaria exclusores vocantur, qui de confusione massae noverunt formam vasis exprimere, Aug., En.] Np 67,31. Vgl. heffo.
hefe Gl 1,418,26 s. AWB helfan.
[hefeld ae. (?) st. n. (vgl. Bosw.-T. 1,524, Suppl. S. 527 s. v. hefeld); vgl. mnd. hēvelte, mnl. hevelt; an. hafald. heuild: nom. sg. Gl 2,725,1 = Wa 109,23 (Jh; nach Michiels S. 36 ist das Glossar ae. beeinflußt, es kann aber auch ein as. Wort vorliegen, vgl. K. R. Grinda, Ahd. II,1115). eblit: nom. sg. Gl 1,382,25 (Paris Lat. 2685, 9. Jh.; z. Form vgl. Leydecker S. 43. 45, Gallée, Vorstud. S. 449 s. v. heild; wohl verschr.). Kettfaden als Terminus der Webtechnik (?): eblit [si septem crines capitis mei cum] licio [plexueris, Jud. 16,13] Gl 1,382,25 (1 Hs. harluft). heuild licium [zu: terna tria. [Bd. 4, Sp. 767] licia circumdo bene utitur liciis, quae ita stamen implicant, ut haec adulescentis mentem implicare contendit, Serv. zu Verg., E. VIII,73] 2,725,1 = Wa 109,23. Die o. angegebene Bed. entspricht den lat. Kontexten am besten; vgl. z. Problematik K. R. Grinda, Ahd. II,1113—1144, bes. S. 1123 Anm. 55.]
heven, hepfen mhd. st. m. oder f., vgl. die Formen unter mhd. hebe m. f., Lexer, Hwb. 1,1198, u. unter nhd. DWB hefe f. u. m., DWb. IV,2,763; mnd. hēven (vereinzelt), heffen. heuen (Wien 2524, 13. Jh.), hevī (Vat. Pal. 1259, 13. Jh.): nom. sg. Gl 3,535,25. hephen: nom. sg. Gl 4,62,8/9 (Sal. a 1, Zwettl 1, 13. Jh.). Hefe, Bodensatz von Flüssigkeiten: hephen faex Gl 4,62,8/9 (2 Hss. heffa); spez. Bodensatz des Öls: heuen amorca faex olei 3,535, 25 (vgl. Mlat. Wb. 1,599 s. v. amurca.). Komp. ol(e)heven, -hepfen mhd.
heven s. heffen.
hevento adv. — Graff IV,816 s. v. hafan, hefjan. heuendo: Nc 756,28 [99,14]. refl.: sich hebend, von der Welle: michel ist ter mere . unde in uuella sih heuendo alde in cessa . uuirfet er uz taz er ioner guan [vgl. quicquid (mare) acceperit, aestu et elatione sua reicit, Rem.].
ûf-hevento adv. — Graff IV,818 s. v. ûfhefan. ûf-heuendo: NpNpw 101,11 (Npw getrennt geschr.). jmdn. emporhebend, erhöhend, bildl.: vuanda du mih ufheuendo per rationem et liberum arbitrium . sar irfaltost quia elevans elisisti me.
heffa sw. f., ? heva sw. f., ? hepha sw. f., mhd. hebe, hefe m. f., nhd. DWB hefe; mnd. heffe (Fremdwort), hēve (vereinzelt), mnl. heffe f. u. m., heve m. (u. f.?); ae. hæf m. — Graff IV,828 s. v. hefo. Die Formen auf -e u. die Pluralformen könnten auch sw. Mask. sein, vgl. dazu die mhd. u. nhd. Formen bei Lexer, Hwb. 1,1198 s. v. hebe u. im DWb. IV,2,763 s. v. hefe. heff-: nom. sg. -a Gl 3,156,2 (SH A). 4,62,8 (Sal. a 1, 2 Hss., 11. u. 12. Jh.); -e 3,370,59 (Jd). 667,10; nom. pl. ? -en 615,1 (clm 14 584, 14. Jh.; evtl. nom. sg., vgl. heven mhd. st. m. oder f.). heve: nom. sg. Gl 3,389,9 (clm 13 090, 14. Jh.); hefun: nom. pl. ? 213,51 (SH B, 12. Jh.; evtl. nom. sg., vgl. heven mhd. st. m. oder f.). heph-: nom. sg. -e Gl 4,235,7 (clm 17 142, 12. Jh.); nom. pl. ? -en 3,629,51 (Wien 804, Würzb. Mp. th. 4° 60, beide 12. Jh.; evtl. als nom. sg. zu hepfen mhd. st. m. oder f.). Hierher vielleicht auch verschr.: lefi: nom. sg. Gl 3,615,2 (clm 14 584, 14. Jh., in lefihevil; vgl. Steinm.). 1) Hefe, Bodensatz von Flüssigkeiten: heffa ł drsna faex Gl 3,156,2 (5 Hss. nur truosana). heffe faex 370,59. 667,10. 4,62,8 (1 Hs. fex sordes). hefun vel drusnn faeces 3,213,51. heffen faeces 615,1. 629,51; spez. Bodensatz des Öls: hephe amurca faex olei 4,235,7 (vgl. Mlat. Wb. 1,599 s. v. amurca). 2) Sauerteig: heve fermentum Gl 3,389,9, hierher vielleicht auch: hefi hevil fermentum 615,2 (s. o. Formenteil). Vgl. heven, hepfen mhd.
heffen, heven st. v., mhd. nhd. heben; as. hebbian, mnd. hēven, mnl. heffen; afries. heva; ae. hebban; an. hefja; got. hafjan. — Graff IV,814 ff. Praes.: haffent: 2. pl. imp. Gl 1,130,32 (Pa; zu -nt vgl. Braune, Ahd. Gr.14 § 308 Anm. 3). — hef-: 1. sg. -o Npw 138,8; 3. sg. -it T 156,5; 3. sg. conj. -fe S 232,17 (B). 275,24 (B); 2. pl. imp. -fent Gl 1,130,32 (K); -iat ebda. (Ra; zu -iat [Bd. 4, Sp. 768] vgl. Schatz, Ahd. Gr. § 295); inf. -fan S 217,19 (B). 252,8 (B); -fen O 1,19,3; inf. dat. sg. -fanne S 273,10 (B); part. -fenti O 1,4,16; -finti Gl 4,4,30 (Jc). — hepfu: 1. sg. I 11,1 (vgl. zu -pf- Braune, Ahd. Gr.14 § 139 Anm. 4, Matzel, Unters. § 52,4. 108,1 Anm. 263). — heu-: 1. sg. -o (Np), -e (Npw) NpNpw Cant. Deut. 40; 3. sg. -it S 70,75 (Musp.). 216,28 (B). Npw 118 De ps. gr. 5; -et Nb 85,12 [95,12]. NpNpw 21,25. Np 118 Cant. grad. (545,30). Npw 112,7; 3. pl. -ent NpNpw 106,26. 118 Cant. grad. (546,28 = Npw De ps. grad. 7). Np 82,19; 1. sg. conj. -e Np 138,8; 3. sg. conj. -e NpNpw 2,11. 26,3; 2. sg. imp. -e Nc 791,28 [148,12]. NpNpw 27,9. Np 56,6. 73,3; 2. pl. imp. -ent 133,2; inf. -an T 118,3. Mayer, Glossen S. 45,22 (Leiden Lips. 7, Glosse 10. Jh.); -on Pw 62,5; part. -ende Nb 245,20 [264,24]; acc. sg. f. -enta Nc 813,22 [176,23]. — heb-: 3. sg. -et Np X Cant. grad. (= S. X,11); 3. pl. -ent ebda. (= S. XI,14). Praet.: huab: 3. sg. O 1,15,13. 3,24,89 (F). 4,27,23; 3. pl. -]un 4,41. — huop: 3. sg. Gl 2,69,64; huob: 1. sg. NpNpw 118 F, 48. Np 85,4. 122,1; 2. sg. -]e 88,43; 3. sg. -] Gl 2,27,9. 29,34. 615,68. 771,18 (vgl. Beitr. (Halle) 85,239). Tiefenbach, Aratorgl. S. 17,15. 21,23. 22,25 (hu-unsicher). Nc 720,14 [47,10]. NpNpw 105,26/27. Cant. Abac. 10; 1. pl. -]on Gl 1,470,18 (S. Paul XXV d/82, 9./10. Jh.); huoue: 3. sg. conj. Mayer, Glossen S. 45,21 (Leiden Lips. 7, Glosse 10. Jh.). Wohl verschrieben: heuen: 2. pl. imp. Np 74,5 (S.-St. heuent); heuuet: 3. sg. 112,7 (S.-St. heuet; vgl. Schatz, Ahd. Gr. § 166); verstümmelt: .. habana: part. prt. acc. pl. m. Gl 1,621,56 (vgl. Beitr. (Halle) 85,90; Würzb. Mp. th. f. 20, 9. Jh.; vor h- ganz schwache Buchstabenspuren, vielleicht g). Hierher vielleicht auch: heuuon: 1. sg. Gl 4,199,2 (sem. Trev., 11./12. Jh.; Katara S. 276 stellt den Beleg zu houuuan; Ahd. Gl.-Wb. S. 274 s. v. hewōn; Gallée, Vorstud. S. 137 setzt heuuion ‘hauen’ an; zu -on vgl. Katara S. 47; -uu- für -u- evtl. unter Einfluß von houuuan). Ebenso wohl hierher schwach flektiert u. verschr.: ci-cheitez: part. prt. nom. oder acc. sg. n. Gl 2,679,45 (Schlettst., 12. Jh.; schwach gebildetes Part. von hafjan, das zweite c aus Rasur, Steinm.). Richthofen s. v. heva vermerkt ein sw. Part. Praet. hevet, Bosw.-T. Suppl. s. v. hebban gibt ein sw. Praet. hefde an. Raven I,304 setzt haf(i)en sw. v. an. Schwierigkeiten machen die beiden c. Nach Fasbender S. 101 kann ci- kaum für gi- stehen. I. transitiv: 1) jmdn., etw. zu einem Ort, von einem Ort, zu jmdm. heben, hoch-, aufheben: a) eigentl., mit in + Akk. d. Sache: huab inan (Jesus) in sinan arm O 1,15,13; b) bildl. bzw. in einem Bilde: mit Adv. u. zi + abstr. Dat./in + lat. Akk.: rihte sie hier . unde heue sie hinnan in uitam ęternam (Npw ze demo euuigen libe) rege eos et extolle illos usque in aeternum NpNpw 27,9; mit Adv.: dar in hohi ist iocunditas . fone diu huob ih sia (sela) dara Np 85,4. sinero fiendo zeseuuun . huobe du hoho . sine fienda freutost du an imo exaltasti dexteram inimicorum eius 88,43; mit fona + Dat. d. Sache: der ... fone miste heuuet den armen ... den chicchet er . unde zucchet in uf ad uirtutes qui ... de stercore exaltat (Npw erigens) pauperem NpNpw 112,7; — jmdn. innerlich erheben: den disiu murfara salda heuet quem caduca ista felicitas vehit . i. extollit Nb 85,12 [95,12]; c) in best. Verbindungen: fersnûn heffen, mit uuidar + Dat. d. Pers., die Ferse gegen jmdn. erheben, jmdn. treten: ther mit mir izzit brot ther hefit uuidar mir sina fersnun levabit contra me calcaneum suum T 156,5; — hant, henti, manus heffen: die Hand, die Hände zu Lob, Gebet u. ä. (zu jmdm., etw.) erheben: mit zi + Dat. d. Pers./abstr. Dat.: sie warun iro henti zi [Bd. 4, Sp. 769] gote heffenti O 1,4,16. heuent iuuuere hende ze heiligi . unde lobont in extollite manus vestras in sancta . et benedicite domino Np 133,2; mit Adv.: huob uf manus . uuanda iz supernum ist . dara ih sie huob NpNpw 118 F,48, ohne weit. Best.: an namon thinin heuon sal ik heinde mine in nomine tuo levabo manus meas Pw 62,5. diu selba tiefi huob iro hende ze lobe altitudo manus suas levavit NpNpw Cant. Abac. 10; die Hand (über jmdn., gegen etw.) erheben, als Symbol der Machtausübung: mit ubar + Akk. d. Pers.: see bidhiu ih hepfu mina hant ubar sie, endi sie uuerdant zi scaahche dhem im aer dheonodon quia ecce levabo manum meam super eos, et erunt praeda his qui serviebant sibi I 11,1. do huob er sina hant uber sie . daz er sie dar in demo einote irualti elevavit manum suam super eos NpNpw 105,26/27; mit ana + abstr. Akk.: heue dina hant an iro ubermuoti leva manum tuam in superbiam eorum Np 73,3; mit Adv.: ih heuo hoh mina hant . daz chit . ih skeino mina potentiam levabo ad caelum manum meam NpNpw Cant. Deut. 40; — horn heffen: ‘das Horn heben’, sich überheben, überheblich sein: vnde ze missetatigen chad ih . neheuen (neheuent S.-St.) iuuuer horn. Vbe ir sundig sint ... des nefersagent iuh per elationem et delinquentibus nolite exaltare cornu Np 74,5; — ougun heffen, mit zi + Dat. d. Sache, d. Pers./ lat. ad + Akk., die Augen, den Blick zu etw., jmdm. erheben: nipim uuirdiker ih suntigo heffan augun miniu ze himile non sum dignus ego peccator levare oculos meos ad caelum S 217,19. ther firntatigo ... ni uuolta noh ougun zi himile heuan publicanus ... nolebat nec oculos ad caelum levare T 118,3, ähnl. O 3,24,89 (F; ûfheffen PV). so heuet ęcclesia iro ougen ad deum ipsum (Npw zi gote selbemo) NpNpw 118 Cant. grad. (545,30 = Npw De ps. gr. 5), ferner: Np 122,1 (levare); — stimma heffen: die Stimme erheben: unfruater in lahtere heuit stimma sina stultus in risu exaltat vocem suam S 216,28; d) Glossenwort: heffent extollite Gl 1,130,32. heffenti adtollens [erigens elevans, CGL IV,483,26] 4,4,30. 2) etw. über etw. erheben, setzen: mit ubar + Akk. d. Sache: Pilatus huab giscribana sines selbes redina ubar sinaz houbit [vgl. scripsit ... Pilatus titulum et posuit super crucem, Joh. 19,19] O 4,27,23; bildl.: .. heffe .. semper superexaltet misericordia (korr. zu misericordiam) iudicio S 275,24 (oder refl. zu II 1 ?). 3) jmdn. an einen Ort mit sich nehmen: huob [tunc] adsumpsit [eum sanctam sceleratus in urbem, Sed., Carm. pasch. II, 201] Gl 2,615,68. 4) etw. beginnen, spez. einen Gesang anstimmen: andres uuas nierpaldee .. heffan ut psalmum vel lectionem aut aliud quid non praesumat in oraturio inponere S 252,8. dea selbvn .. zuakangen .. ze salmin ze heffanne ipsi fratres sic accedant ... ad psalmum inponendum 273,10. huabun sie tho hohaz sank filu sconaz O 4,4,41. heue unde sing o sapientia Nc 791,28 [148,12] (evtl. abs.: ‘hebe an’). so heuent sie pruoderlicho samint . ymnum et canticum lętitię NpNpw 118 Cant. grad. (546,28 = Npw De ps. gr. 7), ferner: S 232,17 (imponere). 5) etw., jmdn. als Bildwerk in erhabener Arbeit darstellen: huoue [idem hic imperator edixit, ne quis ipsum alius, quam Apelles pingeret: quam Pyrgoteles,] sculperet (Hs. scalperet) [Plinius, Hist. nat. VII,38] Mayer, Glossen S. 45,21; substant.: heuan scalptura [Randgl. zu: scalperet, ebda.] 22; — hierher wohl auch: heuuon caelo Gl 4,199,2 (s. o. Formenteil). 6) jmdn. hochmütig machen: daz neheue iuuh . daz er (ir S.-St.) reges kenamot pirnt [vgl. ne in superbiam vertat quod dictum est: Reges qui iudicatis terram, Aug., En.] NpNpw 2,11. 7) Hierher wohl auch im Part. Praet.: hochragend, von Hügeln: gihabana [quia dies domini exercituum ... su- [Bd. 4, Sp. 770] per omnes montes excelsos, et super omnes colles] elevatos [Is. 2,14] Gl 1,621,56 (vgl. Beitr. (Halle) 85,90); als Vok.-Übers.: geschwollen, aufgebläht (?): ciche˘itez [Silenum ... videre iacentem,] inflatum [hesterno venas, ut semper, Iaccho, Verg., E. VI,15] 2,679,45. II. reflexiv: 1) sich zu einem Ort, über etw. erheben, aufsteigen: mit zi + Dat. d. Sache: huob si (Virtus) sih ze himele in caelum itura sustollitur Nc 720,14 [47,10], ähnl. 813,22 [176,23] (conscendere); mit Adv.: heue ih mih hoho . dar drucchest du mih uuidere si ascendero in caelum tu illic es NpNpw 138,8; mit ubar + Akk . d . Sache: heue dih uber himela got exaltare super caelos deus Np 56,6. 2) sich heben, von den Wellen, bildl.: muhet sie zorn . in uuellun uuis sih heuende ira turbida tollens fluctus . flagellat mentem Nb 245,20 [264,24]. sie (des uuindes uuella) heuent sih hoho nendendo . unde fallent samotiefo riuuondo ascendunt usque ad caelos . et descendunt usque ad abyssos NpNpw 106,26. 3) sich erheben, aufstehen: thu scalt thih heffen filu frua; fliuh in antheraz lant [vgl. surge et accipe puerum et matrem eius et fuge in Aegyptum, Matth. 2,13] O 1,19,3. 4) sich aufmachen, aufbrechen von einem Ort, zu etw.: huobon promovimus [ergo a flumine Ahava, 1. Esdr. 8,31] Gl 1,470,18. huob steih progreditur [lustrare nemus, Ar. I,28] 2,27,9 (1 Hs. sih ûfheffen; beide Belege mit zu ergänzendem Refl.-Pron.). huob sich progreditur [ebda.] 771,18 (vgl. Beitr. (Halle) 85,239). Tiefenbach, Aratorgl. S. 17,15. huob sih [ardua] progreditur (ascendit processit) [cenacula Petrus adire, Ar. I,878] Gl 2,29,34 (vgl. von Gadow, Aratorgl. S. 43,118). Tiefenbach, Aratorgl. S. 21,23. huop sih burita sih [Cyprum, Salaminaque linquens] pergit (cedit) [adire Paphum, Ar. II,6] Gl 2,29,64 (vgl. von Gadow, Aratorgl. S. 47,143). huob sih burita sih pergit (coepit) [ebda.] Tiefenbach, Aratorgl. S. 22,25. so ... sih der ana den sind arheuit ... denne heuit sih mit imo herio meista S 70,75. 5) beginnen, sich erheben: heue sih ouh uuig gagen mir . noh danne gedingo ih an in si exsurgat adversum me prelium . in hoc ego sperabo NpNpw 26,3. 6) sich wegen etw., gegenüber jmdm. überheben: mit Gen. d. Sache: (Gott) nefersah die digi des armen . der uuerltrates sih neheuet [vgl. non sprevit precem ... pauperis non tumentis in pompis transeuntibus, Aug., En.] NpNpw 21,25; mit uuidar + Dat. d. Pers.: ziu heuent sih danne uuider dir . die in erdo sint [vgl. quid superbit terra, Aug., En.] Np 82,19. Abl. hevento; hevîg; havâri, heffa, ? heva, ? hepha, heffo, hevî, hevil, hevila, hevilo; vgl. AWB hefeld ae. (?), ? hevianna.
heffen Gl 3,615,1 s. AWB heffa.
bi-heffen st. v., mhd. nhd. MWB beheben; mnd. behēven. — Graff IV,823. Praes.: pi-heuit: 3. sg. Gl 1,227,2 (Ra). Part. Praet.: bi-habaniu: acc. pl. n. Gl 1,311,48. 1) etw. heranziehen, in Anspruch nehmen: bihabaniu [aliud est si contra se postea ab apostolis] usurpata [testimonia probaverunt, et emendatiora sunt exemplaria Latina quam Graeca, Praef. in Pentat. p. XVII] Gl 1,311,48. 2) etw. beanspruchen, sich etw. anmaßen (?): piheuit kitursteot praesumit usurpat Gl 1,227,2. Abl. bihuobôn; bihuoblîh; bihuobida. |
| |