| - hinderserekun
- hindersregone
- hindert
- hindilape
- hindo
- hindouste
- hin&r&
- hinfildir
- hinfolder
- hinfoltra
- hinkan, st. v.
- hinkust, st. m.
- hinna
- hinnân, adv.
- hinnana, adv.
- hinnân anauuertes
- hinnân thara
- hinnân frammortes
- hinnân furi
- hinnân furiuuertes
- hinnân hina
- hinnici
- hinnikalb
- hinnireue
- hin(n)ônt, adv. u. praep.
- hinolosti blume
- hinpirscrenche
- hinstritiu
- hint
- hinta, sw. f.
- hintana, adv.
- hintanân, adv.
- hintanntîg, adj.
- hintar, praep.
- hintarbahho, sw. m.
- hintarthîhsmo, sw. m.
- hintargikêren
- hintari, st. n.
- hintaring, st. m.
- hintarkêrâri, st. m.
- hintarkêren
- hintarkôsi, st. n.
- hintarkôsôn, sw. v.
- hintarkôsunga, st. f.
- hintarkriegi, st. n.
- hintarkrieggî, st. f.
- hintarlistîg, adj.
- hintaro, adj. comp.
- hintaro, adv.
- hintarôr, adv. comp.
- hintarôro, adj. comp.
- hintarort, adv.
- hintarot, adv.
- hintart, adv.
- hintarôsto, adj. superl.
- hintarqueman
- hintarsatulbogo, sw. m.
- hintarsehan
- hintarskiphen
- hintarscranc, st. m.
- hintarscrankâri, st. m.
- hintarscrenki, adj.
- hintarscrenkî, st. f.
- hintarscrenkida, st. f.
- hintarscrenkîg, adj.
- hintarscrenkgî, st. f.
- hintarscrenclîhho, adv.
- hintarsprâhhôn, sw. v.
- hintarstân
- hintarstên
- hintarstantan
- hintarstânto
- hintart
- hintarteil, st. m. oder n.
- hintarteilî, st. f.
- hintarturi, st. f.
- hintberi, st. n.
- hinteren, sw. v.
- fir-hinteren, sw. v.
- gi-hinteren, sw. v.
- hintergriogigi
- hinterot
- hinterscrentiger
- hintflieg
- hintinwerdunt
- hintirscrenohida
- hintkalb, st. n.
- hintkalba, sw. f.
- hintlouf, mhd. st. m.
- hintloufa, f.
- hintloufbluome, mhd. sw. m. f.
- hintloufte, mhd. sw. m.
- hintor
- hintrehren
- hintrot
- hintrota
- hintscrenichigo
- hintûnkalb, st. n.
- hintûnkalba, sw. f.
- hinunt
- hio
- hio
- hioban
- hiofa, sw.
- hiofo, sw. m.
- hiofaltar, st. m.
- hiofoltar, st. m.
- hiofaltra, st. sw. f.
- hiofoltra, st. sw. f.
- hiofan, st. v.
- hioban, st. v.
- hiofantlîh, adj.
- hiofbrâmo, sw. m.
- hiofbrâmi, st. n.
- hiofthorn, st. m.
- hiofo
- hiofoltar
- hiofoltra
- hiohreidi
- hiozan
- hiphalder
- hir
- hir
- hîrât, st. m.
- hirchhn
- hirdenkolvekin, mfrk. st. n.
- hirdentesce, mfrk. st. sw. f.
- hîreisâra, st. f.
- hirfullit
- hirgaccizon
- hirhabin
- hir(i)lîh, adj.
- hiriz
- hirlîhhî, st. f.
- hirlîhho, adv.
- hirmen, sw. v.
- gi-hirmen, sw. v.
- -hirmîg
- hirmreuo
- hirna
- hirnechala
- hirnecob
- hirnecreba
- in(t)-hirnen, sw. v.
- ir-hirnen, sw. v.
- hirnhût, mhd. st. f.
- hirni, st. n.
- hirnibolla, sw. f.
- hirnifel, st. n.
- hirnikoph, st. m.
- hirnireba, st. sw. f.
- hirnirebo, sw. m.
- hirniscala, st. sw. f.
- hirniuuuot(i), adj.
- hirniuuuoto, sw. m.?
- hirn(i)uuuotîg, adj.
- hirn(i)uuuotgî, st. f.
- hirno
- hirnuzbôm, mfrk. st. m.
- hiro
- hirot
- hirozzeshut
- hirseth, subst.
- hirsi, st. m.
- hirsikorn, st. n.
- hirsispriu, st. n.
- hirso, sw. m.
- hirtære, mhd. st. m.
- hirtehütte, mhd. st. sw. f.
- hirtentuom, st. m. n.
- hirti, st. m.
- hirtiheimstat, st. f.
- hirtilôs, adj.
- hirtilôsî, st. f.
- hirtisc, adj.
- hirtlîh, adj.
- hiruz, st. m.
- hirz, st. m.
- hiruzzeshût, st. f.
- hirz
- hirze
- hirelîn, mhd. st. n.
- hiresgewîge, mhd. st. n.
- hirgewîge, mhd. st. n.
- hiresswam, mhd. st. m.
- hirswam, mhd. st. m.
- hirzesuuurz, st. f.
- hirzuuurz, st. f.
- hirzeszunga, sw. f.
- hirzzunga, sw. f.
- hirgewîge
- hirhorn, mhd. st. n.
- hirzili
- hirzîn, adj.
- hirminze, mhd. st. sw. f.
- hirswam
- hirzuuurz
- hirzzunga
- his(-)
- hîsâmo, sw. m.
| | hinderserekun Gl 2,198,54 s. AWB hintarscrenki.
hindersregone Gl 2,198,56 s. AWB hintarscrenkî.
hindert Np 128,5 s. AWB hintarort.
hindilape s. AWB hintloufa.
hindo Pw 2,7 s. AWB hiutu.
hindouste Gl 3,529,9 s. AWB hintloufte. [Bd. 4, Sp. 1110]
hin&r& Gl 2,298,24 s. AWB hintarort.
hinfildir, hinfolder BES 6,58,133. Gl 3,352,51 s. AWB hiofaltar.
hinfoltra Gl 4,105,36 s. AWB hiofaltra.
hinkan st. v., mhd. hinken st. v., nhd. DWB hinken sw. v.; mnd. mnl. hinken sw. v.; ae. hincian (Holthausen, Ae. et. Wb. S. 160), vgl. helle-hinca; an. hinka sw. v. — Graff IV,962. Praes.: hinch-: 1. sg. -e O 3,1,14 (F); 3. sg. -it Gl 2,560,46; -ot 555,71; 2. pl. -at 1,447,61 (Rb); -et 440,25 (M, 4 Hss., davon 3 -&); -it 24 (M, 2 Hss.); 3. pl. -ent NpNpw 17,46. 39,12; part. acc. sg. m. -enten Gl 1,678,24 (M, 3 Hss.). — hink-: 1. sg. -e O 3,1,14 (PV); 3. pl. -ent NpX 17,46 (= S. VII,1). henchit: 3. sg. Gl 2,560,46 (e aus i korr.). Praet.: hanc: 3. sg. Gl 1,307,15 (M, 2 Hss.; vgl. Gl 5,89,20). 1) hinken: a) eigentl.: auf Grund von körperlicher Behinderung: hanc [tetigit nervum femoris eius, et statim] emarcuit [Gen. 32,25] Gl 1,307,15. hinchenten [in die illa ... congregabo] claudicantem [et eam, quam eieceram, colligam, et quam afflixeram, Mich. 4,6] 678,24; in einem Bilde: hinchot [vestros valentes corpore interna corrumpit lepra, errorque mancum] claudicat [et caeca fraus nihil videt, Prud., P. Laur. (II) 231] 2,555,71. 560,46; b) bildl.: auf Grund mangelnder Entschlußkraft: vuanchot ł hinchet [usquequo] claudicatis [in duas partes? si dominus est deus, sequimini eum: si autem Baal, sequimini illum, 3. Reg. 18,21] Gl 1,440,23 (6 Hss., davon 3 nur hinchet, 1 Hs. nur uuanchit). uuia lange hinchat usquequo claudicatis [ebda.] 447,61. sie chlebent in ueteri testamento noui neruochent sie. Vnde so hinchent sie . uuanda sie in einemo fuoze gant ueteris testamenti claudicaverunt NpNpw 17,46. 2) schwanken, unsicher vorgehen (in einer Sache): er (Christus) deta, thaz halze liafun joh stumme man ouh riafun: er due, theih hiar (im Bericht) ni hinke, thes senses ouh ni wenke O 3,1,14. fone minen uuanheilen liden . die noh an demo rehte hinchent . neirfirrist du dina gnada NpNpw 39,12.
hinkust st. m.; wohl auf lat. (avis) indicus zurückgehend, vielleicht in Anlehnung an sit(i)kust, vgl. Suolahti, Vogeln. S. 1; von Hildebrandt als Verschreibung angesehen, Hbr. II,403,168. hincust: nom. sg. Gl 3,283,23 (SH b, Adm. 269, 12. Jh.). Sittich: hincust psitachus avis Indiae loquens totus viridis sed gutture Puniceus. |
| |