| - leiduuenti, st. n.
- leiduuentîg, adj.
- leiduuentgî, st. f.
- leigenbrôt, st. n.
- leigo, sw. m.
- leih, adj.
- leih, st. m.
- gi-leih, st. n.
- gi-leihhi, st. n.
- leihfahs, st. n.
- -leihha
- leihhen, sw. v.
- gi-leihhen, sw. v.
- -leihhi
- gi-leihhi
- leihhilo, sw. m.
- leihhôd, st. m.
- leihman, st. m.
- lei:ihhiu
- leiken
- leiclîh, adj.
- leim, st. m.
- leim
- leimag, adj.
- leimîg, adj.
- leimâri, st. m.
- leimbilidâri, st. m.
- leimbilideri, st. m.
- leimîg
- leimîn, adj.
- leimnari
- leimo, sw. m.
- leimuuurhto, sw. m.
- lein
- lein
- leine, frühnhd. st. sw. f.
- [h]leinen, sw. v.
- ûf-ir-[h]leinen, sw. v.
- leinvloke
- leirum
- -leisa
- leisanôn, sw. v.
- leisanen, sw. v.
- leisanônto, adv.
- .leiscanten
- -leiso
- leisôd, st. m.
- leist, st. m.
- leisto, sw. m.
- -leist
- -leistâra
- -leistâri
- -leistârin
- leisten, sw. v.
- gi-leisten, sw. v.
- leistento, adv.
- -leisti
- -leistî
- gi-leistî, st. f.
- gi-leisti, n.
- -leistida
- leisto
- leita, st. f.
- -leita, st. f.
- -leita, sw. f.
- [h]leitar, st. f.
- [h]leit(a)ra, st. sw. f.
- [h]leitarboum, st. m.
- leitâri, st. m.
- leiteri, st. m.
- fir-leitâri, st. m.
- fir-leiteri, st. m.
- [h]leitarsprozzo, sw. m.
- leitecha
- leiten, sw. v.
- aba-leiten, sw. v.
- ana-leiten, sw. v.
- bi-leiten, sw. v.
- thuruh-leiten, sw. v.
- fir-leiten, sw. v.
- fram-gi-leiten, sw. v.
- furi-leiten, sw. v.
- gi-leiten, sw. v.
- in-leiten, sw. v.
- in-gi-leiten, sw. v.
- int-leiten, sw. v.
- ir-leiten, sw. v.
- ubar-leiten, sw. v.
- ûf-leiten, sw. v.
- umbi-leiten, sw. v.
- ûz-leiten, sw. v.
- ûz-gi-leiten, sw. v.
- uuidar(i)-leiten, sw. v.
- zuo-leiten, sw. v.
- zuo-gi-leiten, sw. v.
- fir-leitenî, st. f.
- leitent, st. m.
- leitento, adv.
- leitezôha, sw. f.
- leitfaz, st. n.
- gi-leiti, st. n.
- leitî, st. f.
- fir-leitî, st. f.
- leitid, st. m.
- leitida, st. f.
- fir-leitida, st. f.
- fir-leitidî, st. f.
- leitido, sw. m.
- leitidtuom, st. m. n.
- fir-leitîg, adj.
- leitigist
- leitkauf
- leitliche
- leito, sw. m.
- fir-leito, sw. m.
- leito
- leitôn, sw. v.
- ana-leitôn, sw. v.
- leitoten
- leitsamādan
- fir-leitunga, st. f.
- leizzen
- leckâri, st. m.
- lecken, sw. v.
- leckispiz, st. m.
- leckôn, sw. v.
- gi-leckôn, sw. v.
- lectener, mhd. st. m.
- lector, st. m. n.
- lectar, st. m. n.
- lectur, st. m. n.
- lectri, st. n.
- lecteri, st. n.
- leczenære, mhd. st. m.
- lecz(i)a, st. sw. f.
- leczrî, st. f.
- lem-
- lembikîn, mfrk. st. n.
- lembilîn, st. n.
- lembirîn, adj.
- lemî, st. f.
- lemmen, sw. v.
- bi-lemmen, sw. v.
- ir-lemmen, sw. v.
- lemo
- lemsen, sw. v.
- len, adj.
- len(-)
- lena
- lenari
- lence
- lench
- lenchi
- lend-
- lendenbrado
- lendenier, mhd. st. m.
- lendent
- -lendes
- -lendi
- -lendig
- lendil
- lendinel
- ge-lendo, aostndfrk. sw. m.
- lenemēt
- lengevegære, mhd. st. m.
- lengen, sw. v.
- fora-lengen, sw. v.
- gi-lengen, sw. v.
- hina-lengen, sw. v.
- ir-lengen, sw. v.
- -lengen
- lengena
- -lengi
- lengî, st. f.
- -lengî
- lengicenes
- gi-lengida1, st. f.
- gi-lengida2
- gi-lengidî
- gi-lengidî
- lengin
- len(gi)z(-)
- len(gi)zin, st. m.
- lenc, adj.
- [h]lenken, sw. v.
- ir-[h]lenken, sw. v.
- ûz-[h]lenken, sw. v.
- -[h]lenki
- gi-[h]lenki, st. n.
- [h]lenkî(n)
- lenna, st. sw.?
- leno, adv.
- lent
- -lenta
- lenten
- lenten
- lenten, sw. v.
- zuo-lenten, sw. v.
- -lentes
- lenti, st. n.
| | leiduuenti st. n.; vgl. mhd. Lexer leitwende st. f. — Graff II,172 u. I,762 s. v. leidwendi. leid-uuenti: acc. sg. Beitr. (Halle) 85,231,61 (Vat. lat. 3860, 9./10. Jh.); -uuende: dass. Nb 61,24 [51,20] (getrennt geschr.). 1) Unglück: ist tih ferholen . Paulum Emilium consulem . kuotlicho uueinon . daz leiduuende Persi regis Macedonum num te praeterit Paulum inpendisse pias lacrimas calamitatibus Persi regis Nb 61,24 [51,20]. 2) Beleidigung: leiduuenti [veris refutat medicus hanc] calumpniam [Prud., P. Rom. (X) 981] Beitr. (Halle) 85,231,61.
leiduuentîg adj.; vgl. ae. láđwende. — Graff II,172. leid-wentiger: nom. sg. m. Gl 4,133,64 (vgl. Beitr. 73,210; Sal. c). — leth-vventigi: nom. pl. m. Gl 4,41,55 (Sal. a 1, clm 22201, 12. Jh.). unheilvoll: lethvventigi calamitosi Gl 4,41,55. 133,64 (vgl. Beitr. 73,210).
leiduuentgî st. f. — Graff I,763. leid-uuentigi: gen. sg. Gl 2,207,29 (S. Paul XXV d/82, 9./10. Jh.); -windigi: nom. sg. 210,49. Unglück, Unheil: leiduuentigi [admonendi itaque sunt, ut quaeque in hoc mundo consequuntur,] cala- [Bd. 5, Sp. 765] mitatis [solatia, non autem praemia retributionis credant, Greg., Cura 3,26 p. 77] Gl 2,207,29. leidwindigi calamitas [zu ebda.] 210,49.
leigenbrôt st. n.; mnd. leyenbrôt; vgl. lat. panis laicus. legin-proth: acc. pl. Gl 1,402,62 (zu -th für t vgl. Braune, Ahd. Gr.15 § 163 Anm. 7); lain-prot: dass. 63 (zur Kontraktion vgl. Paul, Mhd. Gr.23 § 107; beide M, 12.—13. Jh.). Verschrieben: lagi-proht: acc. pl. Gl 1,402,63 (M, clm 22201, 12. Jh.; oder n-loses Komp.?). gewöhnliches Brot, im Gegensatz zum geweihten Brot: leginproth [non habeo] laicos panes [ad manum, sed tantum panem sanctum, 1. Reg. 21,4] Gl 1,402,62 (3 Hss. leiclîh ł liutbrôt, 1 Hs. nur liutbrôt).
leigo sw. m., mhd. leie, leige, nhd. DWB laie; mnd. leye, leige, mnl. leye; afries. leka, leia; vgl. an. leik- (vgl. Baetke, Wb. S. 372); aus lat. laicus. — Graff II,152 s. v. laih. leigun: acc. pl. S 186,57 (Otl., 11. Jh.). Laie (im Gegensatz zum Kleriker), auch Weltgeistlicher (vgl. auch LMA 5,1616 f.): dara nah ruofo ih zi dinen gnadun umbe alla unsre rihtara, phaffon iouh leigun, daz tu sie soliha gimacchost, daz si sih selben megin grihten unte alla in untertana iouh biuolahna. Vgl. ?leih adj., ?leiclîh. Vgl. leihman.
? leih adj.; aus lat. laicus. leihū: acc. sg. m. oder f. Gl 2,388,40 (mus. Brit. Add. 16894, 11. Jh.; davor u. danach einige Buchstaben verwischt, -ih- nicht sicher, Steinm.). lei:ihhiu Gl 1,402,61 s. ? AWB leiclîh. bürgerlich, weltlich (?): leihun [illic inenarrabili adlectus urbi municeps, aeternae in arce curiae gestas coronam] civicam [Prud., P. Laur. (II) 556]. Vgl. ?leiclîh, leigo.
leih st. m., mhd. nhd. Lexer leich; afries. -lêk (vgl. Holthausen, Afries. Wb.2 S. 64); ae. lác; an. leikr; got. laiks (vgl. Feist, Got. et. Wb. S. 319 s. v. laikan). — Graff II,152 f. leih: nom. sg. Gl 2,481,51. 509,18. 558,47. 562,41; acc. pl. -]a 36,7 (Vad. 336, 9. Jh.); leihh-: dat. pl. -in 447,24; leich: nom. sg. 492,27; nom. pl. -]a Nc 808,26 [127,18]; -]e Nb 223,8 [180,3]; -]i Gl 2,61,48 (zur Endg. vgl. v. Bahder, Verbalabstrakta S. 18); dat. pl. -]on 486,56. 771,15; -]un 618,19 (Carlsr. Aug. CCXVII, 9./10. Jh.); -]en 27,7; -]in 445,49 (2 Hss.). 576,9 = Wa 90,26 (Düsseld. F. 1, 9. oder 10. Jh.); acc. pl. -]a 674,21. Nb 341,27 [258,5]; -]i Gl 2,54,14 (2 Hss.; zur Endg. vgl. v. Bahder a. a. O.); laich-: dat. pl. -in 490,19; acc. pl. -e 66,19; leihchin: dat. pl. 558,47. Verschrieben (?): lechi: nom. pl. Gl 2,61,48 (zu -e- vgl. Braune, Ahd. Gr.15 §§ 43 Anm. 4 u. 44 Anm. 4, zur Endg. vgl. v. Bahder a. a. O.). (rhythmische) Klangfolge, Melodie, Weise; (gesungene) Versfolge: leichen versibus [ergo canam, quos Lucas retulit actus, Ar., Ep. ad Vig. 19] Gl 2,27,7. leiha [turrim voluere maligni in caelum proferre suam, quibus inpia corda sermonum secuere] modos [ders., I,132] 36,7. leichi [carmina qui quondam studio florente peregi, flebilis heu maestos cogor inire] modos [Boeth., Cons. 1,1 p. 3,2] 54,14. 66,19. leichi [quondam funera coniugis vates Threicius gemens postquam flebilibus] modis (Hss. modi) [silvas currere mobiles amnes stare coegerat, ebda. 3,12 p. 86,7] 61,48. leichin [laudans [Bd. 5, Sp. 766] Augurium resultet hymnus, mixtis Eulogium] modis [coaequans, reddamus paribus pares camenas, Prud., P. Fruct. (VI) 152] 445,49. vngilihhen leihhin [sic noster haerens sermo lingua debili balbutit et] modis [laborat] absonis [ders., P. Rom. (X) 12] 447,24 (1 Hs. Rasur nach ungilihhen). leichon [felices animae ... suave sonantibus hymnorum] modulis [dulce canunt melos, ders., H. ad inc. luc. (V) 123] 486,56. 490,19. 558,47. 576,9 = Wa 90,26. leichun [cum sua gentiles studeant figmenta poetae grandisonis pompare] modis [Sed., Carm. pasch. I,18] 618,19. leicha [(Turnus occupat) Crethea musarum comitem, cui carmina semper et citharae cordi] numeros [-que intendere nervis, Verg., A. (IX) 776] 674,21 (vgl. rhythmos facere intentione nervorum. Nam numeri sunt rhythmi, Serv.). leichon vuison, Randgl. zu: uuison [alternis reserabo] modis [, quod littera pandit, et res si qua mihi mystica corde datur, Ar., Ep. ad Vig. 21] 771,15 (vgl. Schlechter, Aratorgl. S. 60,12). (Orpheus) ouh taranah hartor chale nah temo vuibe . unde in netrostin sine leiche nec modi ... mulcerent dominum Nb 223,8 [180,3]. uuas ouh tar (i. e. in den Büchern) daz zesingenne getan ist . also lied . unde leicha erant etiam libri qui praeferebant ... cantandi quaedam opera [vgl. musica ... describitur per ... tropos ceterosque modos, Rem.] Nc 808,26 [127,18]; ferner: Nb 341,27 [258,5]; — (lydische) Tonart? (in Verwechslung von ludius ‘Pantomime’, vgl. Thes. ling. lat. 7,1769,46 f., mit lydius ‘lydisch’ (als Name einer Tonart, vgl. OLD S. 1055)): lidius tonus musicus leih [zu: saltat Tonantem tauricornem] ludius (Glosse: Iovis vel nomen toni musici) [Prud., P. Rom. (X) 222] Gl 2,481,51. 509,18. lytius ł lidius Iovis tonus musicus leich [zu ebda.] 492,27. lydius nomen toni musici leih [zu ebda.] 562,41. Komp. ?egi-, harph-, hî-, kara-, klaf-, rang-, sang-, skîn-, uuein-, uuetarleih; vgl. AWB gileih (?). Vgl. leihhôd.
gi-leih, -leihhi st. n., mhd. geleich, nhd. (älter) dial. bair. gelaich Schm. 1,1419 f., schwäb. geleich Fischer 3,282 f. — Graff II,154. ke-leih: nom. pl. Gl 4,4,26 (Jc; oder sg. (?), vgl. dazu Krotz S. 337,92 u. 93). gi-leich-: nom. pl. -i Gl 3,72,51 (SH A, 2 Hss.); -e 46/47 (SH A); ge-: dass. -i Hbr. I,131,213 (SH A); -e Gl 3,72,45. 50 (beide SH A, 2 Hss). 178,31 (SH B). Nk 408,7 [49,25]; -] Gl 3,72,46 (SH A, 15. Jh.; wohl mit Endungsabfall); gie-: dass. -ę 46 (SH A); gi-laich-: dass. -i 52 (SH A); ge-: dass. -] 51 (SH A, 15. Jh.; wohl mit Endungsabfall). Nicht eindeutig: ge-leich-: dat. pl. -en Gl 2,564,10 (2 Hss.); g-: dass. 689,4. Wohl verschrieben: ge-lich-: nom. pl. -i Gl 3,72,52 (SH A); -e 47 (SH A; vgl. in ders. Hs. noch gileichi Gl 3,72,51). Gelenk, Knoten: a) als Körperteil: geleichen [date hunc, revulsis qui medetur ossibus, aut fracta] nodis [sarciens conpaginat, Prud., P. Rom. (X) 890] Gl 2,564,10. geleiche artus quibus colliguntur membra ab artando quorum diminutivum est articuli [Hbr. I,131,213] 3,72,50. Hbr. I,131,213. geleiche artus autem ubi membra colliguntur [Hbr. II,6,97] Gl 3,178,31. keleih artus [iuncturae membrorum, CGL IV,487,10] 4,4,26. sumiu georto . so diu geleiche tuont des fingeris Nk 408,7 [49,25]; fehlerhafte Glosseneintragung: geleiche pulpa Gl 3,72,45 (Bezugswort ist [Bd. 5, Sp. 767] das übernächste Lemma artus, das dadurch doppelt glossiert ist, s. o. Gl 3,72,50 (vgl. Hbr. I,131,210 Anm.)); b) als Verdickung am Pflanzenstengel: unter gleichen [est mihi disparibus septem compacta] cicutis [fistula, Verg., E. II,36] Gl 2,689,4 (vgl. cicuta autem est spatium quod est inter cannarum nodos, Serv.).
leihfahs st. n.; zum Erstglied vgl. ?leih. — Graff III,447. leih-fahs: nom. sg. Gl 1,83,6 (R). langes (nicht tonsuriertes?) Kopfhaar (vgl. Splett, Sam.-Stud. S. 57 f.): caesaries.
-leihha vgl. ?gruntleihha.
leihhen sw. v. (? Vgl. Riecke, -jan-Verben S. 165 u. Seebold, Starke Verben S. 321 f.; anders Aumann, Beitr. 62,335), mhd. leichen (im Part. Praet. auch st. flekt., vgl. Seebold a. a. O. S. 322); mnd. lêiken; ae. lǽcan; vgl. auch ae. lácan, an. leika, got. laikan, alle st. v. leichenten: part. prs. dat. pl. Gl 4,351,9 (Trient 1660, 11. Jh.). zucken (von der Zunge der Schlange): leichenten gezalen [iamque arva tenebant ardentisque oculos suffecti sanguine et igni sibila lambebant linguis] vibrantibus (vgl. mobilibus, Serv.) [ora, Verg., A. II,211]. Abl. leih st. m.; vgl. AWB lehhazzen. |
| |