| - reitmennin(na), st. f.
- reito, sw. m.
- -reito
- -reitôn
- reitrhittihl
- reitrihtâra, st. f.
- reitrihtil, st. m.
- reitrihtilo, sw. m.
- reitrihto, sw. m.
- reitritton
- reit[h]ros, st. n.
- reitsupha
- reitter
- gi-reitunga, st. f.
- reituuagan, st. m.
- reituuaganâri, st. m.
- reitwagen
- reituuego, sw. m.
- reituueko
- reiz, st. m.
- reiza, st. sw.?
- reizâri1, st. m.
- reizâri2, st. m.
- reizen1, sw. v.
- reizen2, sw. v.
- gi-reizi, st. n.
- gi-reizida, st. f.
- reizôn1, sw. v.
- reizôn2, sw. v.
- reizza
- rekenzo
- -recka
- reckaltar, st. m.
- reckaltarboum, st. m.
- reckalterber, st. n.
- -reckâri
- ir-reckâri, st. m.
- recken, sw. v.
- thuruh-recken, sw. v.
- fir-recken, sw. v.
- fram-recken, sw. v.
- gi-recken, sw. v.
- hina-recken, sw. v.
- in-recken, sw. v.
- ir-recken, sw. v.
- ûf-recken, sw. v.
- ûf-ir-recken, sw. v.
- ûz-recken, sw. v.
- reckento, adv.
- -reckî
- reckida, st. f.
- -reckida
- gi-rehhida, st. f.
- -rehhida1, st. f.
- ir-reckida, st. f.
- ir-rehhida, st. f.
- recko, sw. m.
- -recko
- reckunga, st. f.
- ir-reckunga, st. f.
- ir-reclîh, adj.
- rella
- [h]rellen, sw. v.
- remin
- remmilôn
- rêmo
- [h]remphen, sw. v.
- ren
- ren, st. m.
- uu]rendilo, sw. m.
- uu]rendo, sw. m.
- rengela
- rengon, sw. v.
- renibroot
- reniscara
- renischv
- bi-renken, sw. v.
- -renkî
- -renkict
- renne, sw. f.
- rennen, sw. v.
- ana-rennen, sw. v.
- gi-rennen, sw. v.
- ûz-rennen, sw. v.
- zi-rennen, sw. v.
- zi-gi-rennen, sw. v.
- zisamane-rennen, sw. v.
- zisamane-gi-rennen, sw. v.
- rennila, st. sw.?
- rennisal, st. n.
- rennunga, st. f.
- [uu]reno, sw. m.
- rennun
- rentile
- rentilo
- bi-rentit, part.-adj.
- rentôn, sw. v.
- ir-rentôn, sw. v.
- renula, st. f.
- renzilo
- [h]rêo, st. m. n.
- reod
- [h]rêoleita, st. f.
- [h]rêolîh, adj.
- [h]rêolîhhî, st. f.
- reomot
- [h]rêon, sw. v.
- [h]rêoroub, st. m.
- [h]rêotuld, st. f.
- [h]rêotuoh, st. m. n.
- rep
- -rêp
- repadersun
- reparator
- rephain
- reph|
- rephount
- rephur
- repo
- repphun
- repsinga, st. f.
- repson, sw. v.
- rerab
- rêren
- ana-rêren, sw. v.
- umbi-bi-rêren, sw. v.
- rerten, sw. v.
- gi-rerten, sw. v.
- hina-rerten, sw. v.
- int-rerten, sw. v.
- zisamane-rerten, sw. v.
- rertendo, adv.
- -rerti
- -rertî
- gi-rertida, st. f.
- int-rertida, st. f.
- rertîg, adj.
- rerb
- gi-resken, sw. v.
- reski, adj.
- reskî, st. f.
- gi-[h]resp, st. n.
- [h]respan, st. v.
- ir-[h]respan, st. v.
- gi-[h]respi, st. n.
- respons, st. m.
- resta
- restastal
- restilla
- restras
- resten, sw. v.
- bi-resten, sw. v.
- gi-resten, sw. v.
- restî(n), st. f.
- resta, st. f.
- restistal
- restitag, st. m.
- restunga, st. f.
- ret
- reta
- reteich
- reth
- reth(-)
- rethiteros
- r&hte
- rethto
- rethueres
- [h]retî, st. f.
- retich
- reth, st. m.
- retihil
- retliche
- retlicho
- reto
- retsunia
- rette
- rettem-
- [h]retten, sw. v.
- ir-[h]retten, sw. v.
- retton
- rettuuagenere
- retzare
- reuelouf
- reuemezer
- reuenblat
- reuesteccon
- reuestoc
- reuhe
- reumore
- reuon
- revolon
- reydewaganon
- rezina, sw. f.
- rezza, sw. f.
- rezzôn1, sw. v.
- rezzôn2
- rezzônto, adv.
- rgibi
- .. rgr ..
- rhaeno
| | reitmennin(na) st. f.; zum Ansatz vgl. Gl.-Wortsch. 7,379. reit-mannin: dat. sg.? Gl 2,547,24 (mus. Brit. Add. 34248, Gll. 11. Jh.; zum Dat. vgl. Braune, Ahd. Gr.16 § 211 Anm. 1). Wagenlenkerin: reitmannin [crucem domini ferventibus offert obvia (die Sobrietas)] quadriiugis (Hs. quadrigis; sc. der auf ihrer Quadriga entgegenkommenden Luxuria) [Prud., Psych. 408] (die Gl. bezeichnet nicht wie das lat. Bezugswort das Gefährt der Luxuria, sondern seine Lenkerin; vgl. in ders. Hs. aber noch Gl 2,547,29 s. v. reitrihtâra; oder Dat. Plur. von reitman (?), so Voetz S. 208).
reito sw. m. — Graff II,478. reit-: gen. pl. -ono Beitr. 52,156 (clm 4614, Hs. 8./9. Jh.); -on Gl 2,238,49 (Zürich Rhein. 35, Hs. 9./10. Jh.; zur Endung vgl. Braune, Ahd. Gr.15 § 207 Anm. 7). Wagenlenker: ter reiton [illi (die törichten Zuschauer) namque] aurigarum [et histrionum gesta e favoribus efferunt, Greg., Cura 3,10 p. 45] Gl 2,238,49, z. gl. St. reitono Beitr. 52,156. Komp. uuaganreito. [Bd. 7, Sp. 881]
-reito vgl. AWB antreito.
-reitôn vgl. AWB antreitôn.
reitrhittihl Gl 2,714,2 s. AWB reitrihtil.
reitrihtâra st. f. reit-rihtara: nom. sg. Gl 2,547,29 (mus. Brit. Add. 34248, Gll. 11. Jh.). Wagenlenkerin: reitrihtara [crucem domini ferventibus offert obvia (die Sobrietas) quadriiugis ... frenos ... vertunt ... per praerupta fugam: fertur resupina reductis, nequidquam loris] auriga (die Luxuria) [Prud., Psych. 413]. Vgl. rihtâri.
reitrihtil st. m., mhd. reitrihtel. — Graff II,418. reit-riht-il: nom. sg. Gl 1,680,25/26 (M, 2 Hss., in 1 Hs. -l aus r rad., vgl. dazu den Ansatz reitrihtâri in Gl.Wortsch. 7,379 f.; in 1 Hs. lat. Sing.). 2,631,4. 4,38,43 (Sal. a1, 3 Hss.). 167,29 (Sal. d). 349,9; nom. pl. -]a 1,680,24 (M, 3 Hss.); -]i 25 (M, Göttw. 46/103, Gll. 12. Jh. (?), mit einer Form der i-Deklination?); -ela: acc. pl. Nb 331,12 [251,2]; rait-rihtil: nom. sg. Gl 2,686,20 (zu -ai- für ei vgl. Schatz, Ahd. Gr. § 27). Verschrieben: reit-lihtiles: gen. sg.? Gl 2,654,36 (mit Assimilation von rihtil- zu lihtil- (?); der Glossator hat wohl den Nom. Pl. von lat. aurigae als Gen. gedeutet); -rhittihl: acc. sg. 714,2 (Paris Lat. 9344, Gll. 10./11. u. 11. Jh.; anders Gl.-Wortsch. 7,380: -rhitihl; darunter gestrichenes retihil); reitichtel: nom. sg. 4,132,40 (Sal. c; vgl. Gröger § 130 Anm.; oder Vereinfachung des Konsonantenclusters in der Fuge?). Wagenlenker: reitrihtila [igneae habenae currus in die praeparationis eius, et] agitatores (1 Hs. -or) [consopiti sunt, Nah. 2,3] Gl 1,680,24 (1 Hs. reitrihtilo). reitrihtil [frustra retinacula tendens fertur equis] auriga [Verg., G. I,514] 2,631,4. 4,349,9. reitrihtiles [nec sic immissis] aurigae [undantia lora concussere iugis, ders., A. V,146] 2,654,36. agitare regere agitator .i. auriga raitrihtil [zu: superat pars altera curae, lanigeros agitare greges, ders., G. III,287] 686,20. reitrhittihl [tris iuxta famulos ... armigerumque Remi premit (Nisus)] aurigamque [ders., A. IX,330] 714,2. reitrihtil auriga 4,38,43. 132,40. 167,29. so daz ist . taz uuir sehen tuon . die reitrihtela . cherendo . s. in curuli certamine ut ea quae spectantur facere aurigae . in moderandis quadrigis atque flectendis Nb 331,12 [251,2]. Vgl. reitrihto.
reitrihtilo sw. m. reit-rihtelin: nom. pl. Gl 1,680,26 (M, clm 22201, 12. Jh.; zu -in vgl. Braune, Ahd. Gr.15 § 221 Anm. 3). Wagenlenker: reitrihtelin [igneae habenae currus in die praeparationis eius, et] agitatores [consopiti sunt, Nah. 2,3] (6 Hss. reitrihtil). Vgl. reitrihtil.
reitrihto sw. m. reit-ritton: nom. pl. Gl 2,707,56 (Paris Lat. 9344, Gll. 10./11. u. 11. Jh.; zu mfrk. -tt- für ht vgl. Franck, Afrk. Gr.2 § 113,1). Wagenlenker: reitritton [nec sic immissis] aurigae [undantia lora concussere iugis, Verg., A. V,146] (vgl. Gl 2,654,36). Vgl. reitrihtil.
reitritton Gl 2,707,56 s. AWB reitrihto. [Bd. 7, Sp. 882]
reit[h]ros st. n.; ae. rád-, rǽdhors. — Graff IV,1180. Alle Belege M, 10. — 13. Jh. reit-ros: nom. sg.? Gl 1,433,45 (3 Hss.); -ross-: gen. pl. -o 43/44 (3 Hss.); ret-: dass. -o 44 (zu -e- für ei vgl. Braune, Ahd. Gr.15 § 44 Anm. 4). Mit Fugenvokal: reiti-rosso: gen. pl. Gl 1,433,43 (clm 18140, 11. Jh.). Wagenpferd: reitirosso [habebat Salomon quadraginta millia praesepia] equorum currilium (Hs. currilium equorum) [3. Reg. 4,26] (nach Gl.-Wortsch. 7,380 in einigen Hss. noch equus, qui currum ducit). |
| |