| - ana, sw. f.
- ana
- ana
- ana-, Präfix
- anabatut:
- anabelzi, st. n.
- anabet, st. n.
- anabetâri, st. m.
- anabetôn
- anabithruzzen
- anabigin
- anabicken
- anabint, st. n.
- anabintan
- anabiotan
- anablâhen
- anablâsan
- anablasôd, st. m.
- anablastôd, st. m.
- anablast, st. m.
- anablâst, st. m.
- anablastôd, st. m.
- anableckazzen
- anablesten
- anabolz, nk. st.
- anabouetemo
- anabougen
- anabôz, st. n.
- anabrâhhen
- anabrast, st. m.
- anabrehhôn
- anabrekan, as. st. v.
- anabrengen
- anabrennen
- anabringan
- anabrortôn
- anabrunganî, st. f.
- anabrurten
- anabûâri, st. m.
- anaburt, st. f.
- anaburti, adj.
- anaburtîg, adj.
- anaburto, sw. m.
- anacrahil
- anathâht, st. f.
- anathâhti, adj.
- anathâhtî, st. f.
- anathâhtîg, adj.
- anathâhtîgo, adv.
- anathâhtunga, st. f.
- anathenen
- anathenken
- anathîhan
- anadihtich
- anathingôn
- anathionôn
- anado, sw. m.
- anadôn, sw. v.
- anathunkôn
- anæ
- anaebangilîh, adj.
- anaebanlîh, adj.
- anafâhan
- anafal, st. m.
- anafallan
- anafallôn
- anafallunga, st. f.
- anafalz, st. m.
- anafang, st. m.
- anafangôn
- anafaran
- anafart, st. f.
- anafartôn
- anafehta, sw. f.
- anafehtan
- anafehtôn
- anafehtunga, st. f.
- -anafenzôd, st. m.
- gi-anafenzôd, st. m.
- -anafenzôn, sw. v.
- anafertîg, adj.
- anafestinôn
- anafirgangan
- anafirlâzan
- anafirstôzan
- anafiruuerfan
- anafliegent
- anafluz, st. m.
- anafolgên
- anafordarôn
- anafrista, sw. f.
- anafristâri, st. m.
- anafristôn
- anafristunga, st. f.
- anafrummen
- anafuntida, st. f.
- anafuntôn
- anafuogen
- anafuoren, sw. v.
- anagân
- anagang, st. m.
- anagangan
- anagangarôn
- angangôn
- anagântlîh, adj.
- anageginni, adj.?
- anageltan
- anagengi, st. n.
- anagenni, st. n.
- anagêntlîh, adj.
- anagesten
- anagiberan
- anagibicken
- anagiblâsan
- anagiboran, adj. part. prt.
- anagibrennen
- anagifallan
- anagifaltan
- anagifaran
- anagifartôn
- anagifestinôn
- anagifluzzida, st. f.
- anagift, st. f.
- anagifuoren
- anagifuortî, st. f.
- anagigân
- anagigangan
- anagigean
- anagigeitit
- anagihaft, adj. part. prt.
- anagiheftida, st. f.
- anagihengen
- anagihîuuen
- anagikêren
- anagikleiben
- anagiknuphen
- anagileggen
- anagilegi, st. n.
- anagilegida, st. f.
- anagilîh, adj.
- anagi[h]linên
- anagi[h]loufan
- anagimahhôn
- anagin, st. n.
- anaginni, st. n.
- anagineman
- anaginên
- anaging, st. m.
- anagingi, st. n.
- anagingi, st. n.
- anaginni, st. n.
- anagioz, st.
- anagiozan
- anagirizzen
- anagirûtôn
- anagisehan
- anagisezzen
- anagisiht, st. f.
- anagisiun, st. f.
- anagiscricken
- anagiscutten
- anagisloufen
- anagistellen
- anagistephen
- anagistôzan
- anagisuohhen
- anagitânî, st. f.
- anagitrib, st. m.
- anagitrûên
- anagituon
- anagiuuahsan
- anagiuuahstî, st. f.
- anagiuuahst, st. f.
- anagiuuên
- anagiuuhastiri
- anagiuuinnan
- anagiuuurfida, st. f.
- anagrif, st. m.
- anagrîfan
- anaguot, st. n.
- anagurten
- anahabid, st. n.
- anahaf
- anahaftên
- anahaftîgo, adv.
- anahalba, st. f.
- anahald, adj.
- anahaldên
- anahangan
- anaharên
- anaheften
- anaheftida, st. f.
- anahezzâri, st. m.
- anahl-
- anahn-
- anahou, st. m.
- anahr-
- anaîlen
- anaimpitôn
- anairsuuârên
| | ana sw. f., mhd. ane, nhd. ahne. — Graff I, 282. ana: nom. sg. Gl 1,778,1 (11. Jh.; lat. abl.). 3,65,24 (SH A, 6 Hss., 12. 13. Jh.). 176,2 (SH B). 424,11 (3 Hss., Sg 299, 9./10. Jh.). 426,10. 5,39,1; ane: dass. 3,65,25 (SH A, 13. Jh.). 427,23 (12. Jh.); an: : dass. 3,65,26 (SH A, 15. Jh., rad. aus ana). [an vetulę: Gl 4,387,7 (Bern 258, 10. Jh.) zu 1,391 Anm. 7, möchte ich für eine Adjektivbildung halten zu lat. anus ‘alte Frau’, veranlaßt durch die Isidorglosse vetulae anae Is., Gloss. p. 1312 zu Ruth 1,13 [ante eritis vetulae quam nubatis ‘alte zur Empfängnis unfähige Frau’].] Großmutter: ana [fidei, ..., quae et habitavit primum in] avia [tua Loide, et matre tua Eunice, 2. Tim. 1,5] Gl 1,778,1. avia 3,65,24. 176,2. 424,11. 426,10. ava 427,23. 5,39,1. Komp. alt-, muoter-ana.
ana s. AWB ânu adv., präp. u. conj.
ana S 39,23, vgl. Baesecke, Voc. S. 116, s. ana- Präfix.
ana- Präfix, erstes Glied eines zusammengesetzten Verbums, das selbst unbezeichnet geblieben ist: ana .. [cum eisdem (liberis tuis) in curia curules] insidentibus [tu regiae laudis orator ingenii gloriam ... meruisti, Boeth., Cons. 2,3 p. 30,29] Gl 2,72,46 (etwa anasizzanten? s. ana-sizzan st. v.; doch vgl. zur selben Stelle Nb 74,25 [83,21]: sizzenten in demo sprahhus. Bei der Seltenheit von ana (statt an) als Präp. ist jedoch ein Präfixkomp. wahrscheinlicher als eine vom Lateinischen abweichende Präpositionalkonstruktion). ana .. [hostem ... cupiens] impulsu [umbonis equini sternere, Prud., Psych. 255] 398,66 möchte Steinm. zu anauerte ergänzen, vgl. Anm. 12; der Bedeutung entsprechen besser anastôz st. m. oder anaran st. m. (n.?); vgl. dort und anafart st. f. ana .., ana .. ta: part. prt. acc. pl. m. (lat. n.) Beitr. 52,160,7.2 (clm 14364, 9. Jh.) zu [plures vidimus (im Paradies) ex fratribus monasterii nostri ..., quorum nomina] inserta [(superius) tenentur, Visio Bar., p. 383,8. 392,7] ist vielleicht zu anagifuogta zu ergänzen; vgl. AWB ana-fuogen sw. v. Nach Baesecke, Voc. S. 116 gehört hierher auch das ana (= analegi) der Basler Rezepte S 39,23 (simblę þui ana Glosse über filu oft analęgi).
[anabatut: [merso sole chaos] ingruit [Prud., H. ad inc. luc. (V) 3] Gl 2,575 Anm. 13 ist nach Wadstein, [Bd. 1, Sp. 411] der Wa 90,12 die Glosse als ana (r)uit wiedergibt, ganz unsicher in der Lesung. Er vermutet, der Schreiber habe zunächst anabrikit schreiben wollen, dann das -b- halb wegradiert und zur Erklärung von ingruit ruit angefügt. Steinm. zweifelte, daß es ein deutsches Wort sei. Sollte nicht vielmehr eine Verstümmelung von anablestit vorliegen, das auch sonst ingruere übersetzt und paläographisch erklärbar wäre?, vgl. AWB ana-blesten sw. v.]
anabelzi st. n.; mnd. ānebelte; vgl. mnl. aenbelt, -bilt; ae. anfilte. ana-belzi: nom. sg. Gl 4,203,58 (sem. Trev., 11./12. Jh.). Amboß: incus. Vgl. Katara S. 266; Karg-Gasterstädt, Beitr. 62,57. Vgl. ana-bolz afränk. st. (m. o. n.?), -bôz st. n. (m.), -falz st. m. (oder n.?).
anabet st. n. — Graff III, 58. ana-petes: gen. sg. Gl 1,400,40 (M, clm 18 140). 405,24 (M, clm 19440). Wahrsagerei, das Weissagen: [quoniam quasi peccatum] ariolandi [est, repugnare, 1. Reg. 15,23]. Vgl. ana-betôn sw. v. 1 b.
anabetâri st. m., mhd. Lexer anbetære, nhd. DWB anbeter; mnd. anbēder, mnl. aenbedere. — Graff III, 60. ana-petar-: nom. sg. -i Gl 1,37,35 (R). 272,32 (Jb, -&- Rd); nom. pl. -a 353,51 (Rb). — ana-betar-: nom. sg. -i Gl 1,405,19 (M, clm 19 440); ane-: nom. pl. -e Npgl 73,15 (-â-). 1) Wahrsager, Weissager: ariolus Gl 1,37,35. anapetara arioli [zu: non declinetis ad magos, nec ab ariolis aliquid sciscitemini, Lev. 19,31] 353,51. des tiefeles aha . daz sint heretici . aruspices (irrare anebetare) Npgl 73,15. 2) Götzendiener, heidnischer Priester: anapetari ariolus qui aras colit [zu: anima, quae declinaverit ad magos et ariolos, Lev. 20,6] Gl 1,272,32. anabetari gougilari cum Balaam ariolus 405,19. Es ist fraglich, ob beide Begriffe scharf getrennt waren; sie gingen vermutlich ineinander über.
anabetôn s. AWB ana-betôn sw. v.
anabithruzzen s. AWB ana-bi-thruzzen sw. v.
anabigin s. [ AWB anbegin mnd. st. n.] |
| anabetâri
| | 1) Wahrsager, Weissager: ariolus Gl 1,37,35. anapetara arioli [zu: non declinetis ad magos, nec ab ariolis aliquid sciscitemini, Lev. 19,31] 353,51. des tiefeles aha . daz sint heretici . aruspices (irrare anebetare) Npgl 73,15. | | 2) Götzendiener, heidnischer Priester: anapetari ariolus qui aras colit [zu: anima, quae declinaverit ad magos et ariolos, Lev. 20,6] Gl 1,272,32. anabetari gougilari cum Balaam ariolus 405,19. |
|