| - anarîsan
- anarpta
- ana[h]ruof, st. m.
- ana[h]ruofan
- ana[h]ruofen
- ana[h]ruofôn
- ana[h]ruoft, st. m.
- ana[h]ruofti, st. n.
- anasâen
- anasaga, st. sw. f.
- anasagâri, st. m.
- anasagên
- anasedal, st. n.
- anasehan
- anasehâri, st. m.
- anaseho, sw. m.
- anasehunga, st. f.
- anaseigi, adj.
- anasenten
- anasez, st. n.
- anasezzen
- anasezzo, sw. m.
- anasidili, st. n.
- anasidiling, st. m.
- anasîgan
- anasiht, st. f.
- anasihtîg, adj.
- anasiun, st. f.
- anasiuna, st. f.?
- anasiuni, st. n.
- anasiunî, st. f.
- anasiuuuen
- anasizzâri, st. m.
- anasizzen
- anascaltan
- anaskiht, st. f.
- anaskînan
- anaskioban
- anaskiozan
- anascouuo, sw. m.
- anascouuôn
- anascouuunga, st. f.
- anascrecken
- anascunten
- anaslag, st. m.
- anaslâhan
- anaslaht, st. f.
- anaslouf, st. m.
- anasmidôn
- anasmîzan
- an(a)spin, st. m.
- anaspirdiren
- anaspiuuuan
- anasprâhha, st. f.
- anasprehhan
- anaspurni, st. n.
- anaspurnida, st. f.
- anastân
- anastantan
- anastantantlîh, adj.
- anastantanto, adv. part. prs.
- anastântî, st. f.
- anastantida
- anastantunga, st. f.
- anastehhan
- anasteckôn
- anastên
- anastentida, st. f.
- anastephen
- anastôz, st. m.
- anastôzan
- anastôzento, adv. part. prs.
- anastôzunga, st. f.
- anasûnî, st. f.
- anasuuingan
- anasuuizzen
- anat
- anata
- anath-
- anatragan
- anatragil, st. m.
- anatreffan
- anatret, st. m.
- anatreten, adj. ae.
- unábrecendlíc, adj. ae.
- anatrift, st. f.
- anatriofan
- anatrungi
- anatûht, st. f.
- anatuon
- anatuuellen
- anauuâen
- anauuahsan
- anauualg, adj.
- anauualgî, st. f.
- anauualt, st. f.
- anauualtanti, adj. part. prs.
- anauualtida, st. f.
- anauualto, sw. m.
- anauuân, st. m.
- anauuanch
- anauuâni, adj.
- anauuânî, st. f.
- anauuâni, st. n.
- anauuânida, st. f.
- anauuânôn
- anauuant, st. n.
- anauuant
- anauuanta, st. sw.?
- anauuânunga, st. f.
- anauuart, adj.
- anauuarta, st. f.
- anauuartên
- anauuartes, adv. gen. sg.
- anauuartîg, adj.
- anauuâten
- anauuellan
- anauuenten
- anauuentî
- anauuerdan
- an(a)uuerf, st. m.
- anauuerfan
- anauuerfunga, st. f.
- anauuert, adj.
- anauuert, adv.
- anauuertes, adv. gen. sg.
- anauuesan
- anauuîgi, st. n.
- anauuirtida, st. f.
- anauuist, st. f.
- anauuolg
- anauuurt, st.
- anauuurti, adj.
- anazalosi
- anazehôn
- anazeihhanôn
- anazeihnen
- anazel(le)n
- anaziht, st. f.
- anazihtîg, adj.
- anazimbar, st. n.
- anazimbri, st. n.
- anazockôn
- anazucken
- anazzâri, st. m.
- anazzen, sw. v.
- gi-anazzen, sw. v.
- anazzida, st. f.
- anazzunga, st. f.
- anbahti
- anbaiz
- anban
- anbegin, mnd. st. n.
- anbrengian
- anbûan
- anbûwôn?
- anchla
- anchlao
- ancho
- anchunde
- anchuueiz
- anchuueizo
- anchuueiza
- ancie, and.
- anclamer
- ancpinc
- ancseza
- ancwez
- and, as.
- and-, as.
- anda, and.
- andant
- andar, st. m. n.?
- andarn
- andaron, andfrk. adv. dat. pl. oder acc. sg. f.?
- andbermian, as.
- ande, and.
- ander, num. ord.
- anderano, sw.m.
- anderes, adv.
- anderêst, adv.
- anderes[h]uuanân, adv.
- ander(e)s[h]uuâr, adv.
- ander(e)s[h]uuara, adv.
- anderes[h]uuio, adv.
- anderesuuîs, adv.
- anderhalb1, adj. num.
- anderhalb2, adv.
- anderî, st. f.
- anderlîh, adj.
- anderlîhhî, st. f.
- anderlîhhôn, sw. v.
- anderstabo, adv.
- anderstunt, adv.
- ander-[h]uuanân, adv.
- anderuuehsal, S.
- anderuuîs, adv.
- gi-anderuuîsôn, sw. v.
- andflîtan, as.
- andforhtian, as.
| | anarîsan s. AWB ana-rîsan st. v.
anarpta Gl 2,172,36 s. AWB int-erben sw. v.
ana[h]ruof st. m., nhd. DWB anruf; mnd. anrôp. — Graff IV, 1137. ana-ruof: acc. sg. Gl 2,136,34 (M, clm 18 140, 11. Jh.). (feindlicher) Anruf, Anschuldigung, Vorwurf: [quia eum (den Papst) ob impugnatorum suorum] impetitionem (Hs. appetitionem) [... obligari non potuisse cognovimus, Symm., Syn. Rom. p. 335] (3 Hss. -ruoft).
ana[h]ruofan s. AWB ana-[h]ruofan st. v.
ana[h]ruofen s. AWB ana-[h]ruofen sw. v.
ana[h]ruofôn s. AWB ana-[h]ruofôn sw. v.
ana[h]ruoft st. m.; vgl. AWB anaruof st. m. — Graff IV, 1137. ana-ruofte: dat. sg. Npgl 74,2; -ruopht: acc. sg. Gl 2,136,33 (M, 3 Hss., clm 19 440. Wien 2723. 2732). Anruf: a) Gottes in Gebet und Bitte, Anrufung: fone inuocatione (anaruofte) repletvs bonis . peginno ih ... eructuare ea quibus me replesti Npgl 74,2; b) im feindlichen Sinne: Vorwurf, Anschuldigung: anaruopht [quia eum (den Papst) ob impugnatorum suorum] impetitionem (Hs. appetitionem) [... obligari non potuisse cognovimus, Symm., Syn. Rom. p. 335] Gl 2,136,33 (1 Hs. -ruof).
ana[h]ruofti st. n. — Graff IV, 1137. ana-ruaft-: nom. sg. -i O 3,10,4; acc. sg. (pl.) -i 20,32; dat. pl. -in 10,2. [Bd. 1, Sp. 441] das bittende, flehende, bettelnde Anrufen, der Hilferuf: ein wib ... folgeta (Jesum) ... mit grozen anaruaftin O 3,10,2. ni quam êr druhtine ... sulih anaruafti 4; verbunden mit Verbum: ana[h]ruofti tuon: betteln, um Hilferufen: ist thiz ther betalari ..., ther ... hiar deta uns anaruafti? [qui ... mendicabat?, Joh. 9,8] 20,32.
anasâen s. AWB ana-sâen sw. v.
anasaga st. sw. f., nhd. DWB ansage; mnd. ansāge; ae. onsagu. — Graff VI, 106. ana-sag-: nom. sg. -a Gl 2,135,61 (M, 4 Hss.). Ni 514,7; dat. sg. -o Gl 2,136,1 (M, 4 Hss.); -ûn Nb 31,15 [35,12]; dat. pl. -un Gl 2,125,41 (M, 3 Hss.). 129,70 (ebda., 4 Hss.); -an 125,42 (M, 11. Jh.); -ḡ]: ebda. (10. Jh.). ‘Ansage’, Aussage: 1) als term. des logischen Schließens: die positive Aussage, das Zusprechen einer bestimmten Eigenschaft, eines Tuns, die Bejahung, das Gegenteil der abasaga, s. dort: festenunga . daz ist eteliches tinges anasaga. Lougen . daz ist ... uersaga . unde abesaga affirmatio vero est . enuntiatio alicuius de aliquo Ni 514,7. 2) im Rechtsverfahren: die Aussage über das Verhalten eines Menschen: a) allgem.: Aussage, Behauptung, Geständnis: anasago [memorati pontifices ... suggesserunt ipsum ... debuisse synodum convocare ..., nec ... antistitem minimorum subiacuisse iudicio, in] propositione [simili ... testaretur, Symm., Syn. Rom. p. 333] Gl 2,136,1. tero brieuo undriuua chame uuola uure ... ube ih chomen muosi ze iro anasagun . die mih is zihent si licuisset nobis uti confessione ipsorum delatorum Nb 31,15 [35,12]; (vgl. b und Lindahl S. 5 Anm. 1); b) spez.: die beschuldigende Aussage, der Vorwurf, die Beschuldigung, Anklage: anasagun [discussis ...] obiectionibus [, quae ipsis presbyteris impinguntur, ... a sacerdotali removeantur officio, Decr. Inn. xxxiii] Gl 2,125,41. anasagun [ab omni ... monasterio nefariis est] obiectionibus [accusatus, Decr. Cael. xvi] 129,70. anasaga [si vera esse inimicorum eius] obiectio [, iudicatione constaret, Symm., Syn. Rom. p. 333] 135,61. Vgl. DRWb. 1,707 f. s. v. DRW 2Ansage.
anasagâri st. m., mhd. Lexer ansager, nhd. DRW DWB ansager; vgl. mnd. ansegger, mnl. aensegger. — Graff VI, 108. ana-sag-arun (2 Hss.), -a (2 Hss.): dat. pl. Gl 2,136,15.14 (M). Ankläger, Beschuldiger, Angreifer: [iussus est ... papa Symmachus ..., cum] impugnatoribus [suis in disceptatione confligere, Symm., Syn. Rom. p. 334]. Vgl. DRWb. 1,709 f. |
| ana[h]ruoft
| | a) Gottes in Gebet und Bitte, Anrufung: fone inuocatione (anaruofte) repletvs bonis . peginno ih ... eructuare ea quibus me replesti Npgl 74,2; | | b) im feindlichen Sinne: Vorwurf, Anschuldigung: anaruopht [quia eum (den Papst) ob impugnatorum suorum] impetitionem (Hs. appetitionem) [... obligari non potuisse cognovimus, Symm., Syn. Rom. p. 335] Gl | | anasaga
| | 1) als term. des logischen Schließens: die positive Aussage, das Zusprechen einer bestimmten Eigenschaft, eines Tuns, die Bejahung, das Gegenteil der abasaga, s. dort: festenunga . daz ist eteliches tinges anasaga. Lougen . daz ist | | 2) im Rechtsverfahren: die Aussage über das Verhalten eines Menschen: | | | a) allgem.: Aussage, Behauptung, Geständnis: anasago [memorati pontifices ... suggesserunt ipsum ... debuisse synodum convocare ..., nec ... antistitem minimorum subiacuisse iudicio, in] propositione [simili ... testaretur, Symm., Syn. Rom. p. 333] Gl | | | b) spez.: die beschuldigende Aussage, der Vorwurf, die Beschuldigung, Anklage: anasagun [discussis ...] obiectionibus [, quae ipsis presbyteris impinguntur, ... a sacerdotali removeantur officio, Decr. Inn. xxxiii] Gl 2,125,41. anasagun |
|