| - antreitôn, sw. v.
- ant[uu]rîhida, st. f.
- antrisc
- antrista
- antrôn, sw. v.
- antrunga
- ant[h]ruoft, st. m.
- antsacho, l.
- antsaga, st. sw.
- antsahha, st. f.
- antsazi(c)h
- antsâzîg, adj.
- antsâzgo, adv.
- antsegida, st. f.
- antseida, st. f.
- antsegidîg, adj.
- antsegidôn, sw. v.
- antseidôn, sw. v.
- gi-antsegidôn, sw. v.
- gi-antseidôn, sw. v.
- antseida, st. f.
- antseidîg, adj.
- antseidôn, sw. v.
- antseigida
- antseigidig
- antskeini, st. n.
- antslagôn
- antsonda
- anttag, st. m.
- anttago, sw. m.
- anttrondi
- anttrunn(e)o, sw. m.
- anttrunni, adj.
- anttrunnida, st. f.
- anttrunnîg, adj.
- anttrunngî, st. f.
- anttrunngiu, st. f.
- anttrunno
- antunga, st. f.
- antvogel, mhd.
- antwahta
- antuuart, adj.
- antuuart, st. f.
- antuuarti, st. n.
- antuuartî, st. f.
- antuuartida, st. f.
- antuuelag, adj.
- antuuerch
- antuuercman, st. m.
- antuuert, adj.
- antuuert, st. f.
- antuuertîn, st. f.
- antuuîgi, st. n.
- antuuîgida, st. f.
- antuuirten, sw. v.
- antuuirtî, st. f.
- antuuurt, st. f.
- antwurta, st. f.?
- antuuurten1, sw. v.
- gi-antuuurten1, sw. v.
- uuidar-antuuurten, sw. v.
- uuidar(i)-gi-antuuurten, sw. v.
- antuuurten2, sw. v.
- gi-antuuurten2, sw. v.
- antuuurti, adj.
- antuuurti1, st. n.
- antuuurti2, st. n.
- antuuurtî, st. f.
- antuuurtî1, st. f.
- antuuurtîn, st. f.
- antuuurtida, st. f.
- gi-antuuurtîg
- antzoganî, st. f.
- ânu, adv., präp., conj.
- ânuherzîg, adj.
- anuortid
- anut, st. f.
- anutfogal, spätahd. st. m.
- anutkuna(c)h, st. n.
- anutkunni, st. n.
- anutrehho, sw. m.
- Anutsêo
- anuuanon
- anwerft
- anuuirte
- anuuonôn
- anzâri
- anzen
- anzimiar
- anzlih
- anzogan
- ao-
- aorn
- aostorscâla, st. f.
- aotmot
- apa
- apairchukit
- apanstun
- apanun
- aparosto
- apastohem
- apel
- apeldere, mnd.
- apf-
- apfelboum, mhd. st. m.
- apfoltra
- aphennun
- apholter
- aphtroro
- aphul, st. m.
- aphulgrâo, adj.
- aphulgrâ[h]ros
- aphultranc, st. m.
- aphuon
- apo, as.
- Apollinaris, lat.
- Apollo
- Apollos
- apostol(o), st. sw. m.
- a .. pot
- appel
- appeldranc
- apphol
- appholtra
- appulgrê, as.
- aprelle
- Apula
- âquemiling, st. m.
- âquemo, sw. m.
- ar
- ar
- ar
- ar
- ar, präp.
- ár, n. s.
- ar ..
- ar-, Präfix
- ar-
- ara, sw. f.
- arabeit
- arabeiten
- Arabes, lat.
- Arabia, lat.
- arabisc, adj.
- arabozen
- araerpetot
- arag(-)
- arah, st. m. f.?
- arahâri, st. m.
- arahlahhan, st. n.
- gi-arahôt:, adj. part. prt.
- Aram
- aram(-)
- aran, st. m.
- arangroz
- aranman, st. m.
- arapait
- arapeid
- arapeit
- aravuigonti
- arauueiz, bair.
- ar(a)weizsperk, st. m.?
- arauuin
- arauuingon, adv. acc. sg. m.
- arauuingôn, sw. v.
- arauuingu, instr. sg. in adverbieller Verwendung?
- arauuingûn, adv. acc. sg. f.
- arauuz, st. f.
- arauueiz, st. f.
- arauuûn, adv. acc. sg. f.
- -arba, sw.
- arbaisperck
- arbar
- arbeid, andfrk. st. m.
- arbeith, andfrk. st. m.
- arbeit, st. f.
- arbeiten, sw. v.
- arbeith
- arbeiti, st. n.
- arbeitî, st. f.
- arbeitôn, sw. v.
- arbeitsam, adj.
- arbeitsamî, st. f.
- arbeitsamo, adv.
- arbeten
- Arberaht
- arbithon, as.
- arblîh, adj.
- arboug
- arbg
- arcg(-)
- arch
- archa
- Archelaus
- archengil, st. m.
- archoson
- archustig
- archustigota
- archustiki
- arctagi
| | antreitôn sw. v., mhd. MWB antreiten; zu mnl. ontreiden, -reeden vgl. AWB antreiten sw. v. — Graff II, 480. gi-ant-reito: part. prt. nom. sg. m. Gl 2,762,3 (clm 19 162, 11. Jh.). — ke-ant-t-reitotu: part. prt. nom. sg. f. Gl 2,73,49 (clm 18 765, 11. Jh.). [Bd. 1, Sp. 561] in geordneter Reihenfolge auseinanderlegen, reihend zerlegen, ordnend darlegen: keanttreitotu [haec temporalis ordinis explicatio in divinae mentis adunata ... providentia sit, eadem vero adunatio] digesta [atque explicata temporibus fatum vocetur, Boeth., Cons. 4,6 p. 109,39] Gl 2,73,49. giantreitoter [omnis sancti evangelii ... textus ... totus in parabolis et in figuris] digestus [Sermo in Nicol.] 762,3 (Text nach Hs.-photogr.).
ant[uu]rîhida st. f. ant-rihidu: dat. sg. Gl 1,734,46 (S. Pauli xxv a/1, 8. Jh.). Enthüllung; übertr. auf Geistiges: Erleuchtung: leoht ze a. ze deotono [quod parasti ...] lumen in (ad) revelationem gentium [Luc. 2,32].
antrisc s. AWB entrisc adj.
antrista s. AWB antfrista st. f.
antrôn sw. v. s. AWB antharôn sw. v.
antrunga s. AWB antharunga st. f.
ant[h]ruoft st. m.; vgl. mnl. ontroepen. — Graff IV, 1137. ant-hruoft: nom. sg. (lat. pl.) S 30,43 (Wk). Mißgunst, Eifersucht, eifersüchtiges Gezänk: ista sunt criminalia peccata ...: ... contentiones baga. aemulationes a. irae nidha ...
antsacho Npgl 54,1 l. an sacho, s. ana Sp. 335 u. sahha. Vgl. Graff VI, 78.
antsaga (st. sw.) f.; vgl. AWB antsegida st. f.; mhd. MWB antsage (mit anderer Bedeutung). ant-saga: acc. sg. Gl 1,662,4 (M, clm 22 201, 12. Jh.); anth-: nom. sg. 794,8/9 (ebda.). Anlaß, Veranlassung, Vorwand: antsaga [rex cogitabat constituere eum (Daniel) super omne regnum: unde principes, et satrapae quaerebant] occasionem [ut invenirent Danieli ex latere regis, Dan. 6,4] Gl 1,662,4 (4 Hss. anafristunga). anthsaga [eo quod odium sit interfectoris] occasio [1. Joh. Prol.] 794,8/9 (8 Hss. frist).
antsahha st. f. — Graff VI, 77 f. ant-sach-: dat. sg. -u Gl 2,147,17 (Frankf. 64, 9. Jh.); acc. sg. -a 148,9 (ebda.). antsacho Npgl 54,1 l. an sacho. 1) das Vorbringen eines Sachverhaltes als Entschuldigung, der zur Rechtfertigung dienende Sachverhalt, die Entschuldigung: antsacha [si talis aliquis (ein Bischof, der durch Bestechung versucht hat, sich ein größeres Bistum zu verschaffen) exstiterit temerarius, ut ...] excusationem [afferens asseveret, quod populi (des neuen Bistums) litteras acceperit ..., Conc. Sard. ii] Gl 2,148,9. 2) Anlaß, der Sachverhalt, der Veranlassung gibt zu einer rechtswidrigen Tat: untar deru antsachu [nec quae propria probantur episcopi,] sub occasione [rerum (beim Tode des Bischofs) pervadantur ecclesiae, Conc. Ant. cii] 2,147,17. [Abl. andsakon as.]
antsazi(c)h s. AWB antsâzîg adj. |
| |