| - antrisc
- antrista
- antrôn, sw. v.
- antrunga
- ant[h]ruoft, st. m.
- antsacho, l.
- antsaga, st. sw.
- antsahha, st. f.
- antsazi(c)h
- antsâzîg, adj.
- antsâzgo, adv.
- antsegida, st. f.
- antseida, st. f.
- antsegidîg, adj.
- antsegidôn, sw. v.
- antseidôn, sw. v.
- gi-antsegidôn, sw. v.
- gi-antseidôn, sw. v.
- antseida, st. f.
- antseidîg, adj.
- antseidôn, sw. v.
- antseigida
- antseigidig
- antskeini, st. n.
- antslagôn
- antsonda
- anttag, st. m.
- anttago, sw. m.
- anttrondi
- anttrunn(e)o, sw. m.
- anttrunni, adj.
- anttrunnida, st. f.
- anttrunnîg, adj.
- anttrunngî, st. f.
- anttrunngiu, st. f.
- anttrunno
- antunga, st. f.
- antvogel, mhd.
- antwahta
- antuuart, adj.
- antuuart, st. f.
- antuuarti, st. n.
- antuuartî, st. f.
- antuuartida, st. f.
- antuuelag, adj.
- antuuerch
- antuuercman, st. m.
- antuuert, adj.
- antuuert, st. f.
- antuuertîn, st. f.
- antuuîgi, st. n.
- antuuîgida, st. f.
- antuuirten, sw. v.
- antuuirtî, st. f.
- antuuurt, st. f.
- antwurta, st. f.?
- antuuurten1, sw. v.
- gi-antuuurten1, sw. v.
- uuidar-antuuurten, sw. v.
- uuidar(i)-gi-antuuurten, sw. v.
- antuuurten2, sw. v.
- gi-antuuurten2, sw. v.
- antuuurti, adj.
- antuuurti1, st. n.
- antuuurti2, st. n.
- antuuurtî, st. f.
- antuuurtî1, st. f.
- antuuurtîn, st. f.
- antuuurtida, st. f.
- gi-antuuurtîg
- antzoganî, st. f.
- ânu, adv., präp., conj.
- ânuherzîg, adj.
- anuortid
- anut, st. f.
- anutfogal, spätahd. st. m.
- anutkuna(c)h, st. n.
- anutkunni, st. n.
- anutrehho, sw. m.
- Anutsêo
- anuuanon
- anwerft
- anuuirte
- anuuonôn
- anzâri
- anzen
- anzimiar
- anzlih
- anzogan
- ao-
- aorn
- aostorscâla, st. f.
- aotmot
- apa
- apairchukit
- apanstun
- apanun
- aparosto
- apastohem
- apel
- apeldere, mnd.
- apf-
- apfelboum, mhd. st. m.
- apfoltra
- aphennun
- apholter
- aphtroro
- aphul, st. m.
- aphulgrâo, adj.
- aphulgrâ[h]ros
- aphultranc, st. m.
- aphuon
- apo, as.
- Apollinaris, lat.
- Apollo
- Apollos
- apostol(o), st. sw. m.
- a .. pot
- appel
- appeldranc
- apphol
- appholtra
- appulgrê, as.
- aprelle
- Apula
- âquemiling, st. m.
- âquemo, sw. m.
- ar
- ar
- ar
- ar
- ar, präp.
- ár, n. s.
- ar ..
- ar-, Präfix
- ar-
- ara, sw. f.
- arabeit
- arabeiten
- Arabes, lat.
- Arabia, lat.
- arabisc, adj.
- arabozen
- araerpetot
- arag(-)
- arah, st. m. f.?
- arahâri, st. m.
- arahlahhan, st. n.
- gi-arahôt:, adj. part. prt.
- Aram
- aram(-)
- aran, st. m.
- arangroz
- aranman, st. m.
- arapait
- arapeid
- arapeit
- aravuigonti
- arauueiz, bair.
- ar(a)weizsperk, st. m.?
- arauuin
- arauuingon, adv. acc. sg. m.
- arauuingôn, sw. v.
- arauuingu, instr. sg. in adverbieller Verwendung?
- arauuingûn, adv. acc. sg. f.
- arauuz, st. f.
- arauueiz, st. f.
- arauuûn, adv. acc. sg. f.
- -arba, sw.
- arbaisperck
- arbar
- arbeid, andfrk. st. m.
- arbeith, andfrk. st. m.
- arbeit, st. f.
- arbeiten, sw. v.
- arbeith
- arbeiti, st. n.
- arbeitî, st. f.
- arbeitôn, sw. v.
- arbeitsam, adj.
- arbeitsamî, st. f.
- arbeitsamo, adv.
- arbeten
- Arberaht
- arbithon, as.
- arblîh, adj.
- arboug
- arbg
- arcg(-)
- arch
- archa
- Archelaus
- archengil, st. m.
- archoson
- archustig
- archustigota
- archustiki
- arctagi
- arcwenig
- arcwenunga
| | antrisc s. AWB entrisc adj.
antrista s. AWB antfrista st. f.
antrôn sw. v. s. AWB antharôn sw. v.
antrunga s. AWB antharunga st. f.
ant[h]ruoft st. m.; vgl. mnl. ontroepen. — Graff IV, 1137. ant-hruoft: nom. sg. (lat. pl.) S 30,43 (Wk). Mißgunst, Eifersucht, eifersüchtiges Gezänk: ista sunt criminalia peccata ...: ... contentiones baga. aemulationes a. irae nidha ...
antsacho Npgl 54,1 l. an sacho, s. ana Sp. 335 u. sahha. Vgl. Graff VI, 78.
antsaga (st. sw.) f.; vgl. AWB antsegida st. f.; mhd. MWB antsage (mit anderer Bedeutung). ant-saga: acc. sg. Gl 1,662,4 (M, clm 22 201, 12. Jh.); anth-: nom. sg. 794,8/9 (ebda.). Anlaß, Veranlassung, Vorwand: antsaga [rex cogitabat constituere eum (Daniel) super omne regnum: unde principes, et satrapae quaerebant] occasionem [ut invenirent Danieli ex latere regis, Dan. 6,4] Gl 1,662,4 (4 Hss. anafristunga). anthsaga [eo quod odium sit interfectoris] occasio [1. Joh. Prol.] 794,8/9 (8 Hss. frist).
antsahha st. f. — Graff VI, 77 f. ant-sach-: dat. sg. -u Gl 2,147,17 (Frankf. 64, 9. Jh.); acc. sg. -a 148,9 (ebda.). antsacho Npgl 54,1 l. an sacho. 1) das Vorbringen eines Sachverhaltes als Entschuldigung, der zur Rechtfertigung dienende Sachverhalt, die Entschuldigung: antsacha [si talis aliquis (ein Bischof, der durch Bestechung versucht hat, sich ein größeres Bistum zu verschaffen) exstiterit temerarius, ut ...] excusationem [afferens asseveret, quod populi (des neuen Bistums) litteras acceperit ..., Conc. Sard. ii] Gl 2,148,9. 2) Anlaß, der Sachverhalt, der Veranlassung gibt zu einer rechtswidrigen Tat: untar deru antsachu [nec quae propria probantur episcopi,] sub occasione [rerum (beim Tode des Bischofs) pervadantur ecclesiae, Conc. Ant. cii] 2,147,17. [Abl. andsakon as.]
antsazi(c)h s. AWB antsâzîg adj.
antsâzîg adj.; vgl. mhd. Lexer antsæze; ae. andsǽte. — Graff VI, 305 f. ant-saz-ig: Grdf. Nb 130,10 [141,18] (-â-, -î-). Nc 794,21. 840,24 [152,5. 212,5] (-â-, -î-). Np 11,5 (-â-). Cant. Abac. 16 (-â-); nom. sg. m. -]er Gl 2,181,9 (M, 4 Hss.); acc. sg. m. -]en Nb 145,13/14 [156,17/18] (-î-); nom. pl. m. -]a Gl 2,179,17 (M, 4 Hss.); gen. pl. -]on Np 144,6 (-â-); -]en Npw 144,6; acc. pl. m. -]en Nb 57,20 [65,15]; acc. pl. f. -]en Nc 794,20 [152,4]; comp. nom. sg. m. -]ora [Bd. 1, Sp. 562] Npw 137,7; acc. sg. n. -]ôra Np 137,7 (-â-); nom. pl. m. -]ora Gl 2,613,21; -ih: Grdf. 608,29 (Paris. 10 195, Echternach 11. Jh.); -ichis: gen. sg. n. 540,7 (mus. Brit. Add. 34 248, 11. Jh., lat. acc.). — ant-sacig: Grdf. Npw Cant. Abac. 16. — ant-sazzic: Grdf. Gl 2,456,14 (clm 14 395, 11. Jh.). 1) Furcht erregend, Schrecken einflößend: antsaziga [sunt nonnulli, qui ... auctoritatis fortitudine] erecti [... sunt, Greg., Cura 1,5 p. 6] Gl 2,179,17. antsaziger [(der Abt soll sein) contra delinquentium vitia per zelum iustitiae] erectus [ebda. 2,1 p. 13] 181,9. antsazzic zuruvariv suspecta [per Bethlem mihi puerperarum est omnium fraus, Prud., H. de epiph. (xii) 105] 456,14. antsazichis [norunt ... eius (Christi) ... affore regnum] tremendum [perfidis, ders., P. Vinc. (v) 88] 540,7. antsazih [iam tum potentia Pompei] formidolosa [erat, Sall., Cat. 19] 608,29. antsazigora [regibus boni quam mali] suspectiores [sunt, ebda. 7] 613,21. (Fortuna) uertritet ... die ... antsazigen chuninga proterit ... tremendos reges Nb 57,20 [65,15]. tu uuilon dine antsazigen reda festenost mit panden. Antsazig sint tie reda . die mit syllogismis kebunden uuerdent ligas horrida sensa . i. sententias . nexibus . i. syllogismis Nc 794,20. 21 [152,4. 5]. vber daz (Npw den) zorn minero fiendo rahtost tu dina hant . tu sceindost . in daz tin antsazigora zorn (Npw daz din zorn antsazigora uuas) NpNpw 137,7. dia chraft dinero antsazigon dingo sagent sie . nieht ein regnum cęlorum . nube ouh ignem ęternum virtutem metuendorum (Npw terribilium) tuorum 144,6. fone iro stimmo irbibenoton mine lefsa . so antsazig sint sie Cant. Abac. 16. so uberspracha zungun . so dero selbon Iudeorum zunga uuas . diedir chaden uuir getuomen unsera zungun . uuir getuen sia antsazig linguam nostram magnificabimus Np 11,5. 2) Ehrfurcht gebietend, Verehrung heischend, verehrungswürdig: sumeliche uuânende daz êruuirdigi guot si . ilent sie êra guunnen . daz sie antsazig sin iro geburen reverendi esse suis civibus Nb 130,10 [141,18]. temo ... die herskefte zuogeslingent . machont tie den êrhaften . unde antsazigen? honorabilem reverendumque 145, 13/14 [156,17/18]. tero (dero unanasihtigun uuerlte) ministros êreta si . die dirro anasihtigun uuerlte anauualton antsazig sint sensibilis sphaerae potestatibus venerandos Nc 840,24 [212,5]. Abl. antsâzgo.
antsâzgo adv. — Graff VI, 306. ant-sâzigo: Nc 830,27 [199,2]. in ehrfurchtsvoller Scheu, ehrfürchtig: tia (Maia) begonda si sar a. êren . mit zuein opferfriskingen. |
| antsahha
| | 1) das Vorbringen eines Sachverhaltes als Entschuldigung, der zur Rechtfertigung dienende Sachverhalt, die Entschuldigung: antsacha [si talis aliquis (ein Bischof, der durch Bestechung versucht hat, sich ein größeres Bistum zu verschaffen) | | 2) Anlaß, der Sachverhalt, der Veranlassung gibt zu einer rechtswidrigen Tat: untar deru antsachu [nec quae propria probantur episcopi,] sub occasione [rerum (beim Tode des Bischofs) pervadantur ecclesiae, Conc. Ant. cii | | antsâzîg
| | 1) Furcht erregend, Schrecken einflößend: antsaziga [sunt nonnulli, qui ... auctoritatis fortitudine] erecti [... sunt, Greg., Cura 1,5 p. 6] Gl 2,179,17. antsaziger [(der Abt soll sein) contra delinquentium vitia per zelum | | 2) Ehrfurcht gebietend, Verehrung heischend, verehrungswürdig: sumeliche uuânende daz êruuirdigi guot si . ilent sie êra guunnen . daz sie antsazig sin iro geburen reverendi esse suis civibus Nb 130,10 [141,18]. temo ... die herskefte |
|