| - ir-fallan, red. v.
- nidar(i)-fallan, red. v.
- ouir-fallan, andfrk. red. v.
- untar-fallan, red. v.
- zi-fallan, red. v.
- zir-fallan, red. v.
- zisamane-fallan, red. v.
- zisamane-gi-fallan, red. v.
- zuo-gi-fallan, red. v.
- fallanto, adv. part. prs.
- fallazzen, sw. v.
- fallent
- -fallôn, sw. v.
- ana-fallôn, sw. v.
- gi-fallôn, sw. v.
- -fallunga, st. f.
- falo, adj.
- falofahs, adj.
- falofaro, adj.
- faloloc, adj.
- falsce ..
- falscôn, sw. v.
- gi-falscôn, sw. v.
- gi-falscôtî, st. f.
- falt
- -falt, num. multipl. u. adv.
- faltan
- -faltar, st. m.
- -falti, adj.
- -faltî, st. f.
- -faltîg, num. multipl. u. adj.
- -faltgheit, st. f.
- -faltgî, st. f.
- -faltglîh, num. multipl.
- -faltglîhho, adv.
- -faltîgo, adv.
- -faltlîh, num. multipl. u. adj.
- -faltlîhhên, adv.
- -faltlîhho, adv.
- -falto, adv.
- faltôn
- -faltôn, sw. v.
- -faltra, sw. f.
- -faltunga, st. f.
- bi-faltunga, st. f.
- falucho
- faluer
- faluuên
- faluuêntî
- -falz, st. m.
- falzan, red. v.
- untar-falzen, sw. v.
- falzit
- falzstle
- falzunga, st. f.
- fan
- fana
- fanari
- fandôn
- fane
- faneri1, st. m.
- faneri2, st. m.
- gi-fang, st. n.
- -fang, st. m.
- -fangalî, st. f.
- bi-fangalôn, sw. v.
- ubar-fangalôn, sw. v.
- -fangan, st. n.
- bi-fanganheit, st. f.
- gi-fanganî, st. f.
- -fanganî, st. f.
- -fanganlîh, adj.
- fangante
- int-fangâri, st. m.
- int-fangeri, st. m.
- -fangâri, st. m.
- ana-fangen, sw. v.
- -fangi, st. n.
- -fangida
- fangit
- int-fanglîh, adj.
- -fanglîh, adj.
- -fanglîhhn, adv.
- int-fangnissa, st. f.
- -fangnissa, st. f.
- ir-fangnuss, st. n. oder st. f.
- -fangôd, st. m.
- fangôn, sw. v.
- gi-fora-fangôn, sw. v.
- furi-fangôn, sw. v.
- gi-furi-fangôn, sw. v.
- fanirin
- vanke, mhd. sw. m.
- fanna
- fano, sw. m.
- fant
- fantôn, sw. v.
- bi-fantôn, sw. v.
- Fanueles
- fao
- fao
- faphalinch
- far, st. m.
- far, st. n.
- far
- far
- far-
- -far, st.
- -far, adj.
- -var, mhd. adj.
- fâra, st.
- faraalir
- far(a)h, st. n.
- Faramunt
- faran
- faran, st. v.
- ab(a)-faran, st. v.
- ana-faran, st. v.
- ana-gi-faran, st. v.
- avur-faran, st. v.
- thana-faran, st. v.
- thâr-hina-faran, st. v.
- thuruh-faran, st. v.
- fir-faran, st. v.
- fora-faran, st. v.
- forth-faran, as. aostndfrk. st. v.
- fram-faran, st. v.
- fur(i)-faran, st. v.
- gi-faran, st. v.
- hera-, st. v.
- hara-nidar-faran, st. v.
- hina-faran, st. v.
- hina-ûf-faran, st. v.
- in-faran, st. v.
- ingagan-faran, st. v.
- ingegin(i)-faran, st. v.
- int-faran, st. v.
- ir-faran, st. v.
- ir-faran, part.
- miti-faran, st. v.
- nâh-faran, st. v.
- nidar-faran, st. v.
- ubar-faran, st. v.
- ûf-faran, st. v.
- umbi-faran, st. v.
- umbi-bi-faran, st. v.
- untar-faran, st. v.
- ûz-faran, st. v.
- ûz-ir-faran, st. v.
- uuidar(i)-faran, st. v.
- zi-faran, st. v.
- zir-faran, st. v.
- zisamane-faran, st. v.
- zuo-faran, st. v.
- zuo-gi-faran, st. v.
- fir-faranî, st. f.
- ir-faranî, st. f.
- faranti, part.
- zi-farantlîh, adj.
- -farantlîh, adj.
- faranto, adv. part. prs.
- ir-faranto, adv. part. prs.
- farao
- fârâri, st. m.
- far(a)uua, st. sw. f.
- far(a)uuâri
- far(a)uuen, sw. v.
- gi-far(a)uuen, sw. v.
- far(a)uuî, st. f.
- far(a)uuo, sw. m.
- farbetti, st. n.
- farbrestan, as.
- fard
- fardampsit
- fardervan, andfrk.
- vare, mhd. sw.
- Faretharpa
- Farethorpa
- farefrit
- fârên, sw. v.
- gi-fârên, sw. v.
- ir-fârên, sw. v.
- fârênto, adv. part. prs.
- far⊢eron
- Fares
- varvel, mhd. sw.
- farh
- farhilî(n), st. n.
- farhurni, adj.
- fâri, adj.
- gi-fâri, adj.
- -fâri, adj.
- fârî, st. f.
- bi-fârida, st. f.
- gi-fârida, st. f.
- fârîg, adj.
- fârîgo
- fârîn, adj.
- fâringûn, adv.
- farira
| | ir-fallan red. v., mhd. Lexer ervallen, nhd. DWB erfallen; mnd. mnl. ervallen; ae. áfeallan. — Graff III,460. Praes.: ir-uallet: 3. sg. Np 93,13. Npw 25,1; er-vall-: 1. pl. -emes Gl 1,764,8; 2. pl. -et S 358,31; 3. pl. conj. -en Gl 1,773,10 (mit proklit. n-); -uallet: 3. sg. Np 25,1. Praet.: ar-uial: 3. sg. Gl 5,26,11. — er-uiolon: 3. pl. Gl 2,32,73. 774,73. Part. Praet.: ar-fallanemo: dat. sg. m. oder n. Gl 1,93,12 (R); -uallan: Grdf. 2,272,16 (M, 2 Hss.); ir-vallan: dass. 18 (M, 2 Hss.); -uallan: dass. 17 (M); -uallen: dass. NpNpw 26,2; nom. pl. m. -]e S 342,11; -uuallan: Grdf. Gl 2,272,18 (M). I. intransitiv: 1) zu Fall kommen: ervallemes deiicimur [, sed non perimus, 2. Cor. 4,9] Gl 1,764,8. mine fienda die mir not tuont . die sint sieh unde iruallen qui tribulant me inimici mei . ipsi infirmati sunt et ceciderunt NpNpw 26,2. 2) in muote, in muotun irfallan: den Mut verlieren: in iro muote nervallen [patres, nolite ad indignationem provocare filios vestros,] ut non pusillo animo fiant (i. ne decidant animo) [Col. 3,21] Gl 1,773, 10. eruiolon in iro muotom [gelidoque pavore] deponunt animos (de salute desperant) [, nigroque sub aere caeci naufragium iam iamque vident, Ar. II,1079] 2,32,73 (vgl. von Gadow, Aratorgl. 72,325). deponunt animos [ebda.] 774,73; muotu irfallanemu: außer Fassung, bestürzt (?): arfellit motu arfallanemo consternatus mente consternata consternatus perterritus 1,93,12. 3) verfallen, einfallen, vom Gesicht: aruial [iratusque est Cain vehementer, et] concidit [vultus eius, Greg., Cura 3,10 p. 46 = Gen. 4,5] Gl 5,26,11. II. transitiv: jmdn. zu Fall, ins Verderben bringen: aruallan uverdan [si igitur mundus cadit, et nos eum amando amplectimur,] opprimi [volumus potius, quam habitare, Greg., Hom. I,4 p. 1448] [Bd. 3, Sp. 553] Gl 2,272,16. fon den gewaten desse rehtes unte der guoti uuarend ir nakket, mit den geburtlichen sunden ... iruallene unt geuazzet iusticiae innocentiaeque vestibus eratis nudi, originalibus tantummodo peccatis ... obruti S 342,11. III. reflexiv: 1) durch Sturz zu Tode kommen: swie ir denne vunden werdet, ir iuch ervallet, ir iuch ertreinchet, swie getanes todes ir sterbet S 358,31. 2) zu Fall kommen, ins Verderben geraten: daz ist sin prosperitas diu gibet imo superbiam . an dero iruallet er sih Np 93,13. 3) sih thes muotes irfallan: kleinmütig werden, ins Wanken geraten: an dih kedingende . neuuirdo ih muotsieh iro ubeli. Der an dih kedinget der neeruallet sih sines muotes . so er scandala gesiehet [vgl. ille enim titubat inter malos, qui non in domino sperat, Aug., En.] NpNpw 25,1.
nidar(i)-fallan red. v., mhd. nidervallen, nhd. DWB niederfallen; as. nithervallan (s. u.); mnl. nedervallen. — Graff III,460 f. Praes.: nidar-fall-: 3. pl. -ant Gl 4,18,20 (Jc); 2. sg. conj. -es O FP 2,4,86; part. -enti T 15,5. 133,2; nom. pl. m. -ente 8,6; nithar-: 2. sg. conj. -es O V 2,4,86; nither-uallan: inf. Pw 1,3. nidar ... fallanti: part. T 99,3; ... uallanti: dass. 2 (-an- zu -en- korr.). — fallen nider: 1. pl. conj. Np 94,6. Praet.: nidar-fialun: 3. pl. O 4,16,42; -fielun: dass. T 107,1; -vielin: 3. pl. conj. Gl 1,703,21 (M); -uielin: dass. ebda. (M, 3 Hss.); nider-: dass. 23 (M, 2 Hss.; davon 1 Hs. -lin, 1 -er- aus -ir- korr.); nidir-: dass. 22 (M). Part. Praet.: nitheri-uallenemu: dat. sg. m. Gl 2,718,65 = Wa 114,27/28 (Jh). 1) von etw. herabfallen, mit Präp. fona + Dat. d. Sache: fon then brosmon thie dar nidarfielun fon themo disgæ thes otagen de micis quae cadebant de mensa divitis T 107,1. 2) zu Boden fallen, von Sachen: nidarvielin [ut de corpore impii vermes scaturirent, ac viventis in doloribus carnes eius] effluerent [2. Macc. 9,9] Gl 1,703,21 (clm 22201 zifluzzen). louff sin niuueht nitheruallan sal folium eius non decidet Pw 1,3. 3) hinstürzen, von Tieren: nitheriuallenemu [quorum alter habenas] suffuso [revolutus equo dum colligit, Verg., A. XI,671; vgl. suffuso; casuro, Serv. zu Verg.] Gl 2,718,65 = Wa 114,27/28. 4) (in Demut, zum Gebet) niederfallen, auf die Knie fallen: fundun then kneht (Jesus) mit Mariun ... inti nidarfallente betotun inan procidentes adoraverunt eum T 8,6. nidar tho uallanti ther scalc bat inan procidens autem servus ille orabat eum 99,2. widorort sie fuarun joh alle nidarfialun [vgl. abierunt retrorsum et ceciderunt in terram, Joh. 18,6] O 4,16,42. fallen nider fore imo . uueinoen fore demo procidamus ante deum . ploremus ante dominum Np 94,6; ferner: T 15,5 (cadere). 99,3. 133,2 (beide procidere). O 2,4,86 (cadere). 5) Glossenwort: nidarfallant ruunt [procidunt aut cadunt, CGL IV,563,47] Gl 4,18,20. Abl. nidarfal.
ouir-fallan andfrk. red. v., mhd. Lexer übervallen, nhd. DWB überfallen; mnd. mnl. overvallen; ae. oferfeallan. Praet.: ouir-fiel: 3. sg. Pw 57,9 (z. Form vgl. Gr. § 27 γ). jmdn. überfallen, über jmdn. herfallen, mit Ellipse des Obj. (?): also uuahs that flutit ginumena uuerthunt; ouirfiel fuir in ne gesagon sunna sicut cera quae fluit auferentur; supercecidit ignis et non viderunt solem (vgl. supercecidit ignes (= ignis?) super eos, Sab. 2,116). [Bd. 3, Sp. 554]
untar-fallan red. v., mhd. undervallen, nhd. DWB unterfallen; mnl. ondervallen. — Graff III,460. Praes.: unter-fall-: 3. sg. conj. -e O 1,1,79; inf. -en Gl 2,342,44 (clm 6325, 9. Jh.; vgl. z. Form E. Ulrich, Die ahd. Glossen zu Isidors Büchern über die Pflichten, Diss. Halle 1938, S. 8). Praet.: untar-fiel: 3. sg. Gl 4,20,71 (Jc). Verschrieben: unar-uallan: 3. pl. conj. Gl 2,144,58 (Frankf. 64, 9. Jh.; z. Endung vgl. Franck, Afrk. Gr. § 201); verstümmelt, ganz unsicher: niter: 97 Anm. 11 (clm 19 417, 9. Jh.; s. u. 5). 1) dazwischentreten, dazwischenliegen, mit Akk. iz (vgl. Erdm., Syntax 2 § 106): joh mennisgon alle, ther se iz ni untarfalle, ... al eigun se iro (d. h. vor den Franken) forahta O 1,1,79. 2) dazwischenkommen, vorfallen: untarfallen; ł untarchuemem [dicunt aliqui, nisi aliquo] intercedente (Hs. intercidente) [peccato, Eucharistiam quotidie accipiendam, Is., De off. I,18,7] Gl 2,342,44. 3) verlorengehen, vom Besitz: untaruallan [nec sub occasione ecclesiasticarum rerum, quae episcopi esse probantur,] intercidant [Can. apost. XL] Gl 2,144,58. 4) hinfallen (?): untarfiel subruit Gl 4,20,71. 5) Ganz unsicher: emergentes; niter. euenientes [zu: ut ... emergentes ecclesiasticas contentiones amoveant, Can. apost. XXXVIII] Gl 2,97 Anm. 11 (nach Steinm. vielleicht als niunterfallen zu intercidant [Can. apost. XL], vgl. dazu 3). Abl. untarfal.
zi-fallan red. v.; as. tefallan; mnl. tevallen. — Graff III,462. Praes.: zi-falle (PV), -ualle (F): 3. sg. conj. O 4,7, 48. Praet.: zi-viel: 1. sg. Gl 2,750,23; 3. sg. 423,35. Part. Praet.: za-fallan-: dat. pl. -em Gl 1,584,9 (Rb); zi-: nom. pl. f. -o 425,32 (Rb); -uallana: dass. 352,47 (M); ze-uallen: Grdf. 3,383,42 (Jd). 1) verfallen, einstürzen, von Städten, Gebäuden: ziuallana [eritque terra vestra deserta, et civitates vestrae] dirutae [Lev. 26,33] Gl 1,352,47. zeuallen hus domicilium (darauf parietina idem, Steinm.; Übers. wohl von parietina beeinflußt) 3,383,42. 2) auseinanderfallen, zerbrechen, von der Türangel: ziviel [fracta cedit ianua, vectibus] cadit [revulsis cardo indissolubilis, Prud., H. o. horae (IX) 72] Gl 2,423,35. 3) untergehen, zugrunde gehen, von der Welt: wanne iz got wolle, thaz worolt al zifalle O 4,7,48. 4) zusammenbrechen, zusammensinken, von Pers.: ziviel concidi [, fateor, obortisque lacrimis flevi uberrime, Sulp. Sev., Ep. II p. 143,11] Gl 2,750,23. 5) im Part. Praet.: kraftlos, schwach; verzagt (?): von den Händen: zifallano uuurtun heinti sino [audivit autem Isboseth ... quod cecidisset Abner in Hebron: et] dissolutae (Hs. desolute) sunt manus eius [, omnisque Israel perturbatus est, 2. Reg. 4,1] Gl 1,425,32; von Pers.: zafallanem [vae] dissolutis [corde, qui non credunt deo, Eccli. 2,15] 584,9.
zir-fallan red. v., mhd. Lexer zervallen, nhd. DWB zerfallen. — Graff III,462. Part. Praet.: zar-fallano: nom. pl. f. Gl 1,277,29 (Jb-Rd); zer-uallenes: gen. sg. n. 2,33,19. 1) einstürzen, in Trümmer sinken, von Städten: zaruuorfano zarfallano [eritque terra vestra deserta, et civitates vestrae] dirutae [Lev. 26,33] Gl 1,277,29. 2) zerbrechen, zerschellen, von Schiffen: zebrohchenes zeruallenes [licebit ... navisque] solutae (fracte) [prospectare gravem nullo discrimine casum, Ar. II, 1122] Gl 2,33,19 (vgl. von Gadow, Aratorgl. 75,344). [Bd. 3, Sp. 555]
zisamane-fallan red. v.; vgl. mnl. samenvallen. — Graff III,462. Praes.: fallen ... zesamine: inf. Nb 309,12 [337,2]. — zesamane uallanda: part. nom. pl. f. Gl 4,210,22 (sem. Trev., 11./12. Jh.; z. Endung vgl. Franck, Afrk. Gr. § 160, Katara S. 44. 291 f.). Part. Praet.: zesamine geuallenên: dat. pl. Nb 309,4 [336,24]. 1) zusammenfallen, -treffen, von Ereignissen: nu muoz ih cheden geskiht uuesen . daz ungeuuando geburet . fone zesamine geuallenen dingen . diu man umbe ieht tuot licet igitur diffinire casum esse . inopinatum eventum . ex confluentibus causis . in his . s. causis . quae geruntur ob aliquid Nb 309,4 [336,24]. diu (ordena) getuot fallen unde gerinnen zesamine . unde haften zesamine . die causas tero casuum facit concurrere causas . atque confluere 12 [337,2]. 2) im Part. Praes.: zusammenfallend, -klappend, von zweiflügligen Türen: zesamane uallanda duri valvae Gl 4,210,22 (vgl. Heyne, Hausalt. 1,30 f.).
zisamane-gi-fallan red. v. — Graff III,462 s. v. zasamana fallan. Praet.: ge-uielen zesamine: 3. pl. Nb 308,31 [336, 19]. zusammenfallen, -treffen, von Ereignissen: tar ener begruob . taz tiser dar gruob . tiu gerunnen . unde geuielen zesamine quo ille obruit . hunc fodisse convenit atque concurrit.
zuo-gi-fallan red. v.; mnl. toegevallen. — Graff III, 458 s. v. gafallan. Praes.: zuo-ke-uallet: 3. sg. Nk 433,1. Wohl verschrieben: zuo-ge-uele: 3. sg. conj. prt. Gl 2,33,67 (Trier 1464, 11. Jh.; vgl. von Gadow, Aratorgl. S. 100). 1) zutreffen auf etw., von Sachen, mit Relativ-Adv.: fetah nemag sin . so der neist . tes er si. Fone diu sol io daz relatiuum gesprochen uuerden . dara iz zuokeuallet cum enim non sit alatum . nec ala erit alicuius. Quare oportet assignari ad id quod convenienter dicitur Nk 433,1. 2) in Beziehung stehen zu etw., von Pers.: zuogeuele. zuogetrafe [dignaque materies Petri Paulique coronae Caesareas superare minas ..., ne titulis parvus] contingeret [hostis, Ar. II,1236] Gl 2,33,67.
fallanto adv. part. prs. — Graff III,456. fallendo: Nc 753,2. 761,2 [93,21. 105,14]. fallend: α) mit Präp. aba + Dat. d. Sache u. Präp. in + Akk. d. Sache: diu (ualeuuiu gemma) aba dien boumen in daz uuazer fallendo ze steine erhartet Nc 753,2 [93,21]; β) mit Präp. in + Akk. d. Sache: auf etw. fallend: er (Vulcanus) in Lemnum fallendo halz uuurte [vgl. in Lemnum insulam cecidit, Rem.] Nc 461,2 [105,14].
fallazzen sw. v. — Graff III,467 f. vallezta: 3. sg. prt. Gl 1,403,13 (M, 4 Hss., 2 u-). zusammenstürzen, -sinken: [(David) immutavit os suum coram eis, et] collabebatur [inter manus eorum, 1. Reg. 21,13] (3 Hss. uualzôn). |
| ir-fallan
| | I. intransitiv: | | | 1) zu Fall kommen: ervallemes deiicimur [, sed non perimus, 2. Cor. 4,9] Gl 1,764,8. mine fienda die mir not tuont . die sint sieh unde iruallen qui tribulant me inimici mei . ipsi infirmati sunt et | | | 2) in muote, in muotun irfallan: den Mut verlieren: in iro muote nervallen [patres, nolite ad indignationem provocare filios vestros,] ut non pusillo animo fiant (i. ne decidant animo) [Col. 3,21] Gl 1,773, | | | 3) verfallen, einfallen, vom Gesicht: aruial [iratusque est Cain vehementer, et] concidit [vultus eius, Greg., Cura 3,10 p. 46 = Gen. 4,5] Gl 5,26,11. | | II. transitiv: jmdn. zu Fall, ins Verderben bringen: aruallan uverdan [si igitur mundus cadit, et nos eum amando amplectimur,] opprimi [volumus potius, quam habitare, Greg., Hom. I,4 p. 1448] Gl 2,272,16. fon den gewaten desse | | III. reflexiv: | | | 1) durch Sturz zu Tode kommen: swie ir denne vunden werdet, ir iuch ervallet, ir iuch ertreinchet, swie getanes todes ir sterbet S 358,31. | | | 2) zu Fall kommen, ins Verderben geraten: daz ist sin prosperitas diu gibet imo superbiam . an dero iruallet er sih Np 93,13. | | | 3) sih thes muotes irfallan: kleinmütig werden, ins Wanken geraten: an dih kedingende . neuuirdo ih muotsieh iro ubeli. Der an dih kedinget der neeruallet sih sines muotes . so er scandala gesiehet [vgl. ille enim titubat inter | | nidar(i)-fallan
| | 1) von etw. herabfallen, mit Präp. fona + Dat. d. Sache: fon then brosmon thie dar nidarfielun fon themo disgæ thes otagen de micis quae cadebant de mensa divitis T 107,1. | | 2) zu Boden fallen, von Sachen: nidarvielin [ut de corpore impii vermes scaturirent, ac viventis in doloribus carnes eius] effluerent [2. Macc. 9,9] Gl 1,703,21 (clm 22201 zifluzzen). louff sin niuueht nitheruallan | | 3) hinstürzen, von Tieren: nitheriuallenemu [quorum alter habenas] suffuso [revolutus equo dum colligit, Verg., A. XI,671; vgl. suffuso; casuro, Serv. zu Verg.] Gl 2,718,65 = Wa 114,27/28. | | 4) (in Demut, zum Gebet) niederfallen, auf die Knie fallen: fundun then kneht (Jesus) mit Mariun ... inti nidarfallente betotun inan procidentes adoraverunt eum T 8,6. nidar tho uallanti ther scalc bat inan procidens | | 5) Glossenwort: nidarfallant ruunt [procidunt aut cadunt, CGL IV,563,47] Gl 4,18,20. | | untar-fallan
| | 1) dazwischentreten, dazwischenliegen, mit Akk. iz (vgl. Erdm., Syntax 2 § 106): joh mennisgon alle, ther se iz ni untarfalle, ... al eigun se iro (d. h. vor den Franken) forahta O 1,1,79. | | 2) dazwischenkommen, vorfallen: untarfallen; ł untarchuemem [dicunt aliqui, nisi aliquo] intercedente (Hs. intercidente) [peccato, Eucharistiam quotidie accipiendam, Is., De off. I,18,7] Gl 2,342,44. | | 3) verlorengehen, vom Besitz: untaruallan [nec sub occasione ecclesiasticarum rerum, quae episcopi esse probantur,] intercidant [Can. apost. XL] Gl 2,144,58. | | 4) hinfallen (?): untarfiel subruit Gl 4,20,71. | | 5) Ganz unsicher: emergentes; niter. euenientes [zu: ut ... emergentes ecclesiasticas contentiones amoveant, Can. apost. XXXVIII] Gl 2,97 Anm. 11 (nach Steinm. vielleicht als niunterfallen zu intercidant [Can. apost. XL], vgl. dazu | | zi-fallan
| | 1) verfallen, einstürzen, von Städten, Gebäuden: ziuallana [eritque terra vestra deserta, et civitates vestrae] dirutae [Lev. 26,33] Gl 1,352,47. zeuallen hus domicilium (darauf parietina idem, Steinm.; Übers. wohl von parietina beeinflußt) 3,383,42. | | 2) auseinanderfallen, zerbrechen, von der Türangel: ziviel [fracta cedit ianua, vectibus] cadit [revulsis cardo indissolubilis, Prud., H. o. horae (IX) 72] Gl 2,423,35. | | 3) untergehen, zugrunde gehen, von der Welt: wanne iz got wolle, thaz worolt al zifalle O 4,7,48. | | 4) zusammenbrechen, zusammensinken, von Pers.: ziviel concidi [, fateor, obortisque lacrimis flevi uberrime, Sulp. Sev., Ep. II p. 143,11] Gl 2,750,23. | | 5) im Part. Praet.: kraftlos, schwach; verzagt (?): von den Händen: zifallano uuurtun heinti sino [audivit autem Isboseth ... quod cecidisset Abner in Hebron: et] dissolutae (Hs. desolute) sunt manus | | zir-fallan
| | 1) einstürzen, in Trümmer sinken, von Städten: zaruuorfano zarfallano [eritque terra vestra deserta, et civitates vestrae] dirutae [Lev. 26,33] Gl 1,277,29. | | 2) zerbrechen, zerschellen, von Schiffen: zebrohchenes zeruallenes [licebit ... navisque] solutae (fracte) [prospectare gravem nullo discrimine casum, Ar. II, 1122] Gl 2,33,19 (vgl. von Gadow, Aratorgl. 75,344). | | zisamane-fallan
| | 1) zusammenfallen, -treffen, von Ereignissen: nu muoz ih cheden geskiht uuesen . daz ungeuuando geburet . fone zesamine geuallenen dingen . diu man umbe ieht tuot licet igitur diffinire casum esse . inopinatum eventum . ex | | 2) im Part. Praes.: zusammenfallend, -klappend, von zweiflügligen Türen: zesamane uallanda duri valvae Gl 4,210,22 (vgl. Heyne, Hausalt. 1,30 f.). | | zuo-gi-fallan
| | 1) zutreffen auf etw., von Sachen, mit Relativ-Adv.: fetah nemag sin . so der neist . tes er si. Fone diu sol io daz relatiuum gesprochen uuerden . dara iz zuokeuallet cum enim non sit alatum . | | 2) in Beziehung stehen zu etw., von Pers.: zuogeuele. zuogetrafe [dignaque materies Petri Paulique coronae Caesareas superare minas ..., ne titulis parvus] contingeret [hostis, Ar. II,1236] Gl 2,33,67. | | fallanto
| | α) mit Präp. aba + Dat. d. Sache u. Präp. in + Akk. d. Sache: diu (ualeuuiu gemma) aba dien boumen in daz uuazer fallendo ze steine erhartet Nc 753,2 [93,21]; | | β) mit Präp. in + Akk. d. Sache: auf etw. fallend: er (Vulcanus) in Lemnum fallendo halz uuurte [vgl. in Lemnum insulam cecidit, Rem.] Nc 461,2 [105,14]. |
|