| - hehhila, st. f.
- hehhit, st. m.
- hehhring
- hehi
- heho
- heht
- hei, st. n.
- gi-hei, st. n.
- hei
- heī
- hei
- heia1, st. f.
- gi-heia, st.
- heia2, st. sw. f.
- hei alt lihi a
- heibrunst, st. f.
- heich
- heichiner
- heid’
- heida, st. sw. f.
- heidahi, st. n.
- gi-heidahi, st. n.
- heidan, adj.
- heidin, adj.
- heidan, st. m.
- heidin, st. m.
- heidangelt, st. n.
- heidingelt, st. n.
- heidangeltâra, st. f.
- heidanî, st. f.
- heidanisc, adj.
- heidinisc, adj.
- heidaniskî, st. f.
- heidiniskî, st. f.
- heidanlîh, adj.
- heidannissi, st. n.
- heidinnissi, st. n.
- heidano, sw. m.
- heidino, sw. m.
- heidanscaft, st. f.
- heidinscaft, st. f.
- heidantuom, st. m.
- heidarneizela
- heidehsse
- heiderheid, andfrk. st. f.
- heid(i)beri, st. n.
- heidisca, sw. f.
- heidistûda, sw. f.
- heidkeil
- heidkil
- heidner
- heidruose
- hiecha
- heien, sw. v.
- gi-heien, sw. v.
- fir-heiên, sw. v.
- ir-heiên, sw. v.
- heifaltra
- heifidsi
- heifti, adj.
- heigaro, sw. m.
- heigdrse
- heigdrvse
- heigdrusz
- heigelscowede
- heigenon
- heigila
- heigituba
- heīgrasont
- heigun
- heih
- heihti
- heikinin
- heil, adj. u. interj.
- heil, st. n.
- heil
- heila
- -heila
- heilacō
- heilag, adj.
- heilîg, adj.
- heilaginî, st. f.
- heilagnessi, st. n.
- heilagnissa, st. f.
- heilagnissi, st. n.
- heilignissi, st. n.
- heilagôn, sw. v.
- heiligôn, sw. v.
- gi-heilagôn, sw. v.
- gi-heiligôn, sw. v.
- heilant, st. m.
- heilantî, st. f.
- heilantlîh
- heilantlîhho
- heilanto, sw. m.
- heilâri, st. m.
- -heilâri
- heilazzen, sw. v.
- heilazzunga, st. f.
- heilbringanti, adj.
- heilbrunno, sw. m.
- heile
- heilen, sw. v.
- gi-heilen, sw. v.
- heilên, sw. v.
- fir-heilên, sw. v.
- heilenen
- heilente
- heilentlîh, adj.
- heilentlîhho, adv.
- heilfuorîg, adj.
- heilfuorlîh, adj.
- heilhaft(i), adj.
- heilhaftî, st. f.
- heilhart
- heilhopfe
- heilhoubit, st. n.
- heilhoubito, sw. m.
- heilî, st. f.
- heila, st. f.
- heilicorin
- heilida, st. f.
- heilîg
- heilig
- heiligberi, st. n.
- heiligeberi, st. n.
- heilagenberi, st. n.
- heilgheit, st. f.
- heiligî(n), st. f.
- heiligmahha, st. f.
- heiligmahhunga, st. f.
- heiligmeinida, st. f.
- heilignissi
- int-heiligôn, sw. v.
- heiligtuom, st. n.
- heilagtuom, st. n.
- heiligunga, st. f.
- heil(i)sam, adj.
- heil(i)samo, adv.
- heil(i)samunga, st. f.
- heilisâra, sw.
- heil(i)sâri, st. m.
- heil(i)sôd, st. m.
- heilisom
- heilisôn, sw. v.
- heil(i)sunga, st. f.
- heilizidun
- heillahaftem
- heillahaftiu
- heillîh, adj.
- heillîhho, adv.
- heillu
- heilnussida, st. f.
- heilo
- heilo
- heilodun
- heilopitro
- heilsam
- heilsamo
- heilsamunga
- heilsehâri, st. m.
- heilsihile
- heilsite
- heilscouuua, sw. f.
- heilscouuuida, st. f.
- heilscouuuôn, sw. v.
- heilscouuuunga, st. f.
- heilslihtunga
- heilsun
- heilsunga
- heilte
- heilunga, st. f.
- heiluuim
- heim, adv.
- heim
- -heim, st. m. oder n.
- heima, st. f.
- heimbringa, sw. f.
- heimbrung, st. m.
- heimburgo, sw. m.
- heimconola
- heime, adv.
- heimegizogan, adj.
- heimescidwar
- heimfrouuua, sw. f.
- heimfuorta
- heimgart, st. m.
- heimgarto, sw. m.
- heimgot, st. m.
- heimgras, st. n.
- heimgrasôn, sw. v.
- heims
- heimi
- heimil, st. m.
- heimilî(n), st. n.
- heimilo, sw. m.
- heimina, adv.
- heiminân, adv.
- heiminga
- heimingi, st. n.
| | hehhila st. f., mhd. hachel, hechel, nhd. hechel; mnd. hēkel(e), mnl. hekel m.; vgl. Pfeifer, Et. Wb. S. 659 f. — Graff IV,763. Nur im Nom. Sing. hachele: Gl 3,627,33 (Wien 804, 12. Jh.); hechele (für bechele): 375,55 (Jd, vgl. Litbl. 18,76); hechle: 358,24 (13. Jh.). — hekele: Gl 3,389,46 (14. Jh.). (Flachs-)Hechel als kammartiges Gerät mit scharfen Zinken zum Reinigen von Flachs- und Hanffasern: hanf wirk hechle canopis stuppa lacena (vgl. Diefb., Gl. 314 c) Gl 3,358,24. 375,55 (vgl. Litbl. 18,76). 389,46; hierher auch: wichel hachele chliwelin pensum spinacium glomer 627,33 (im Abschn. De instrumentis texturae, vgl. Gl 4,637,35).
hehhit st. m., mhd. Lexer hechet, Lexer hecht st. sw. m., nhd. hecht; as. hakth (s. u.), mnd. hēket, mnl. heket; ae. hacod. — Graff IV,796. Nur im Nom. Sing. hachit: Gl 3,45,9. 455,6 (-c-, h übergeschr. von 2. Hand, Steinm.). 16 (Vat. Reg. 1701, 11. Jh.). — hacth: Gl 4,245,16 = Wa 111,14 (Jh, 10./11. Jh.). [Bd. 4, Sp. 799] hechit: Gl 3,45,9 (3 Hss.). 56,16. 83,26 (SH A). 84,18 (SH A). 245,56 (SH a 2, i auf Rasur, vgl. Hbr. II,357,2). 279,44 (SH b). 456,17. Add. II,124,23; hechid (für hecbid): Gl 3,279,44 (SH b, vgl. Hbr. II,357,9); hehch-et: 45,10; hech-: 11. 83,25 (SH A, 3 Hss.). 202,23 (SH B). Mayer, Glossen S. 122,17; -ed: Gl 3,456,5; -eit: 361,17 (Adm. 249, 13. Jh.); hehet: 4,188,18; hecht: 3,45,11 (4 Hss.). 47,10. 47 Anm. 9. 83,26 (SH A). 360,25. Hbr. I,156,593 (SH A). Mayer, Glossen S. 92,12; heht: Gl 3,45,11. 4,188,18; hect: 3,45,13; heth: 47,10. — heket: Gl 3,369,22 (Jd). heichit: Gl 3,83,27 (SH A, Darmst. 6, 12. Jh.). 675,53 (Innsbr. 711, 13. Jh.); heich: 684,7 (Berl. Ms. lat. 8°73, 11. Jh.); nicht eindeutig: ht: 83,27 (SH A, Eins. 171, 12. Jh., von and. Hand korr., Steinm.; vgl. Hbr. I,156,593 mit heht). Hierher wohl auch als späte Nebenform (vgl. Mnl. Wb. 3,290 s. v. heket): hehchide: Gl 3,245,56 (SH a 2, Wien 2400, 13. Jh.); hech-idi: 45,10 (clm 23 496, 12. Jh.); -ede: 455,6 (clm 14 584, 14. Jh.); hehte: 45,13 (Innsbr. 355, 14. Jh.). Verschrieben, unsicher: hechil: Gl 3,279,45 (SH B); chid: 455,19 (Florenz XVI,5, 12. Jh., vgl. Ahd. I,596,36); heicht (oder hecche? Vgl. Steinm.): 675,66 (Innsbr. 711, 13. Jh.). Hecht (häufig im Abschn. De piscibus): hachit lucius Gl 3,45,9. 47,10. 47 Anm. 9. 56,16. 83,25. Hbr. I,156,593. Gl 3,202,23. 245,56. 279,44. 455,6. 16. 19. 456,5. 17. 675,53. 684,7. 4,245,16 = Wa 111,14. Add. II,124,23. Mayer, Glossen S. 92,12. hecht lucius et lupus Gl 3,360,25. 361,17. hehet lucius piscis avidus 4,188,18. Mayer, Glossen S. 122,17. hechit lupum Gl 3,84,18. lupus (darauf lucius idem, Anm.) 369,22; hierher wohl auch: heicht cluma (vgl. Mlat. Wb. 2,732) 675,66 (s. o.).
hehhring Wa 108,14 s. ? AWB hegihring as.
hehi Gl 2,473,28 s. AWB ehir.
heho Gl 2,141 Anm. 19 s. Nachtrag zu AWB êht (vgl. Frank, Glossen S. 60 f.).
heht Gl 4,193,6 s. AWB heida.
? hei st. n.; mnd. hey, mnl. hei; vgl. nhd. hei adj. — Graff IV,709. hei: nom. sg. (oder acc.?) Gl 1,268,28 (R). Hitze: uredo (? Hs. uridum); vgl. Splett, Sam.-Stud. S. 149 f. 187, der hei als starkes Neutrum einem Ansatz heie als Adj. (vgl. DWb. IV,2,794) vorzieht.
gi-hei st. n., mhd. gehei, -heie, nhd. gehei, geheie. — Graff IV, 709 f. ke-hei: nom. sg. Gl 3,64,66 (SH A, 2 Hss.); gi-: dass. 406,29 (Hd.); ge-: dass. 204,59 (SH B); acc. sg. Nc 690,1 [4,1]. Verschrieben: he-hei: nom. sg. Gl 3,351,15. Hitze, Sommerhitze: sumer kehei aestas cauma Gl 3,64,66. 406,29. gehei hizzena cauma aestus 204,59. sumer hizze gehei aestas aestus cauma 351,15. herton gestillest tu diu uueter . ih meino gehei . unde geregene (K.-T.) . unde mit tiu geberhaftost tu dia uuerlt Nc 690,1 [4,1].
hei Gl 2,409,59 s. heiz.
heī Gl 2,637,21 s. ? AWB heimgrasôn.
hei Beitr. (Halle) 85,239 (nach Gl 2,674,26) ist lat. |
| |