| - ê(o)bruhlîh, adj.
- êobuoh, st. n.
- eocamunti
- eokimundi
- eoener
- êofestî, st. f.
- ê(o)gizuril, st. m.
- êohaft, adj.
- êohaft, st. f.
- ê(o)haften, sw. v.
- ê(o)haftida, st. f.
- êohaftlîh, adj.
- ê(o)haltî, st. f.
- ê(o)haltida, st. f.
- ê(o)haltîg, adj.
- ê(o)haltgheit, st. f.
- ê(o)haltgî, st. f.
- ê(o)haltlîh, adj.
- ê(o)halto, sw. m.
- eokimundi
- ê(o)leitâri, st. m.
- êolîh, adj.
- êuuilîh, adj.
- êolîhhî, st. f.
- êolîhnessî, st. f.
- êolôs, adj.
- eonaldre
- eonaltre
- Eonius
- eorin
- ê(o)sagâri, st. m.
- ê(o)sageri, st. m.
- ê(o)sago, sw. m.
- êoskeffil, st. m.
- êoskephil, st. m.
- eostermanoht
- eostre
- êoteilâri, st. m.
- ê(o)teilo, sw. m.
- ..eotom
- êotrago, sw. m.
- êouuartbuoh, st. n.
- êouuarto
- êouuigun
- ê(o)zisliz(zi), adj.
- epanentet
- ..epanentigo
- epankaleriun
- epe
- epchi
- epf
- ephelnc
- Ephfo
- ephi, st.
- Ephialtes
- ephic
- ephih, st.
- ephilî, st. n.
- ephiltranc, st. m.
- ephiuuurz, st. f.
- epho, sw. m.
- Ephrem
- eph
- epich
- Epicurei
- Epicurus
- epil-
- epin-
- epiretisc
- Epirus
- epistula, sw. f.
- epp-
- eppeich
- epph-
- Eppika, as.
- Eppiko, as.
- Eppo, as.
- epsilnc
- er
- siu
- iz
- hê,
- siu,
- it
- er
- er
- er
- er
- er
- er
- er
- êr, adv.
- er-
- êr, st. n.
- êre, st. n.
- êr-
- era
- êra, st. f.
- eracar
- erachar
- erach
- eraftlicheru
- eragrehtin
- erah
- Eraclitus
- eram
- erarmen
- erathu
- Erato
- erauuas
- erbaltnisse
- erbelarrili
- erben, sw. v.
- gi-erben, sw. v.
- int-erben, sw. v.
- ir-erben, sw. v.
- erberblat
- erber
- erbere
- erbesib
- erbi, st. n.
- erbida, st. f.
- gi-erbida, st. f.
- erbilari
- erbilîh
- erbilôs, adj.
- erbinomo, sw. m.
- erbisib, st.
- erbiscrîbo, sw. m.
- erbiscrift, st. f.
- erbisz
- erithi
- erblbit
- erbo, sw. m.
- gi-erbo, sw. m.
- erbocho
- ê(r)boranî, st.f.
- erbper
- erbrivttet
- erbrotdenemo
- êrburt
- erburtig..
- erch
- erchert
- erchno
- erchon
- ercituomlihhun
- rcna
- erd
- erd..
- erda, st.
- erda, as. st. f.
- erthag, as. adj.
- erdaguot, st. n.
- erdamist, st. m.
- erdamphar, st. m.
- erdaphul
- erd(a)rîhhi, st. n.
- erd(a)[h]ring, st. m.
- erdauuâl, mfrk. st. m.
- erd(a)uuuohhar, st. m.
- erdbad, st. n.
- erdber-
- erdberesblat, st. n.
- erdberesloub, st. n.
- erdberi
- erdbiba, st. f.
- erdbibôd, st. m.
- erdbibunga, st. f.
- erdbrâma, sw. f.
- erdbrust, st. f.
- erdburg, st. f.
- erdburtîg, adj.
- erdbûuuo, sw. m.
- erdeaphel
- erdebah, st.
- erdebere
- erdebuh
- erdeepfele
- erdeguot
- erdemiste
- erdem
- erden
- erdenchit
- erdenti, st. n.
- erdenuz
- erderîche
- erdering
- erderouch
- erdewal
- erdeuuuocher
- erdfal, st. m.
- erdfiur, st. n.
- erdfrosc
- erdfrouua, sw. f.
- erdgalla, sw. f.
- erdgi[h]ruornessi, st. n.
- erdgot, st. m.
- erthgrôa, as.
- erdgrunt, st. m.
| | ê(o)bruhlîh adj. Mit prothet. h: he-bruc-lichan ł en: dat. pl. Gl 2,477, 54 (clm 18922, 11. Jh.; ł zweifelhaft, eher h, vgl. Steinm. z. St.; ist -lihen zu lesen? Z. prothet. h vgl. Garke S. 56. 100). die Gesetze brechend, auf die Naturgesetze bezogen: [ipsa quoque oppositum destructo foedere certo transcendunt elementa modum rapiuntque ruuntque omnia] legirupis [quassantia viribus orbem, Prud., Ham. 238].
êobuoh st. n.; ae. ǽbôc. — Graff III,33. êo-buoh: nom. sg. Nb 268,22 [289,16]; nom. pl. 362,14 [396,19]. Gesetzbuch: so charchare . unde eobuoh . unde alliu after eo fundeniu uuize . scadelen suln carcer . lex . ceteraque tormenta legalium poenarum debeantur pernetiosis potius civibus Nb 268,22 [289,16]. geheizent eobuoh ferlazenen uuillon . lon . ioh ingelteda leges proponunt praemia . poenasque voluntatibus . solutis omni necessitate 362,14 [396,19].
eocamunti (Pa) Gl 1,144,4, eokimundi (K) ebda. u. 249,36 ist ungedeutet. Gl 1,249,36 liegt mit unscaf unkimez eokimundi uparitali Superstitio Superfluo superuacue nach Wißm., Abrog. S. 101 eine der Kontaminationen in b vor, die nicht auf Überlegung, sondern auf Flüchtigkeit beruhen. Fraglich ist nicht nur, was in dieser Glosse als Lemma zu eokimundi gelten kann, sondern ebenso, wie das Wort Gl 1,144,4 als Übersetzung zu falangis (phalanges?) geraten ist. Schenck, Ker. Gl. S. 21 erwägt ein eogamunti st. n. (?) mit der Bed. ‘fortwährender Schutz’, doch wird das von lat. Seite her nicht gestützt. Die Abrog.-Glossen der Hs. Prag, Lobk. 434, 9. Jh., verzeichnen die Gl. als gimundi falangis, vgl. Gl 4,604,18.
eoener Gl 1,269,8 s. ioner.
êofestî st. f. — Graff III, 718. [Bd. 3, Sp. 316] ea-festi: nom. sg. Gl 2,341,17 (clm 19410, 9. Jh.; z. Form ea- vgl. Gröger § 93 b α). Bezeichnung für das Alte Testament, wohl als ‘Gesetzesbezeugung, Gesetzesbekräftigung’: diu eafesti testamentum [autem dicitur, quia idoneis testibus, utique a prophetis, scriptum est, atque signatum, Is., De Off. 1,11].
? ê(o)gizuril st. m. e-gi-turil: nom. sg. Gl 4,208,28 (sem. Trev., 11./12. Jh.). Rivale als ‘Ehezerstörer’(?): rivalis [vgl. rivalis est vir qui cum marito legitimo uxorem possedit CGL IV, 164,28]. Vgl. Katara S. 269, Gröger S. 313.
êohaft adj., mhd. êhaft; as. ēhaft (s. u.), mnd. mnl. echt; afries. aft, oft, eft; vgl. nhd. echt aus dem Nd. — Graff I, 513. êo-haften: acc. sg. m. Nb 125,21 [136,21]. e-haft-: nom. sg. m. -o Gl 4,301,47 = Wa 59,41 (Ess. Ev., 9. Jh.); acc. sg. n. -az Gl 1,283,13 (Jb-Rd); acc. pl. m. -e Nb 29,3 [32,15] (ê-). 1) den Charakter eines göttlichen Gesetzes, einer göttlichen Satzung habend: ehaftaz [custodi verbum istud] legitimum [tibi et filiis tuis usque in aeternum, Ex. 12,24] Gl 1,283,13. 2) dem (göttlichen) Gesetz entsprechend, rechtmäßig, auf die Ehe, den Ehemann bezogen: si (die Liebe) festenot ouh ten eohaften gehileih . mit reinen minnon hic nectit et sacrum coniugii . castis amoribus Nb 125,21 [136,21]; in geistlicher Ausdeutung: tunc legitimus ehafto eius uir uenit cuman vuas i. e. sensus rationalis (vgl. Gallée, Sprachdenkm. S. 53) [zu: dicit ei mulier: Scio quia Messias venit, (qui dicitur Christus), Joh. 4,25] Gl 4,301,47 = Wa 59,41. 3) sich an das Gesetz, das Recht haltend, gerecht, von Pers.: tiu erera iro uberteileda . machota diu sie ehafte leidara? an illos fecit iustos accusatores praemissa damnatio Nb 29,3 [32,15]. Abl. êohaftlîh; ê(o)haftida; ê(o)haften. Vgl. êohaft st. f.
? êohaft st. f. Der Beleg Gl 1,66,34 könnte auch auf einen Ansatz ê(o)haft st. n. bezogen oder als Adj. ê(o)haft (s. dort) aufgefaßt werden, vgl. dazu Baesecke, Abrog. S. 112; für den Beleg Gl 1,96,29 ist auch der Ansatz êohaftî st. f. möglich; vgl. mhd. êhaft, -hafte st. f., êhaft st. n.; mnd. echt, echte n., echte f., mnl. echte f., echt f. u. n. oder m.; afries. afte n. — Graff I, 513 s. v. êhaftî. eo-hafti: dat. sg. Gl 1, 96,29 (K). ae-haft: nom. sg. Gl 1,66,34 (Pa); dat. sg. -]i 96,29 (Pa); e-: nom. sg. -] 66,34 (K). Religion (als Bindung an göttliche Satzung): anthaizza aehaft edo cepar caerimonia religionis sive sacrificia Gl 1,66,34. uuihen camotsamon fora aehafti pringis dedicare consacrare vel pro religione offeris 96,29. Vgl. Weisweiler, euua S. 430; H. Wesche, Beiträge zu einer Geschichte des deutschen Heidentums, Beitr. 61,21 ff. Vgl. êohaft adj.
ê(o)haften sw. v.; mnd. mnl. echten. ge-ehafton: part. prt. gen. pl. Npgl X Cant. grad. (S. X, 21). im Part. Praet.: ehelich verbunden, verheiratet: der nivnde (sc. sprozze) ist coniugatorum (geehafton) (Npw De ps. gr. 5 der niunde Beati der ist dera gihiten).
ê(o)haftida st. f. — Graff I, 513. e-haftida: nom. sg. Gl 1,241,2 (R). [Bd. 3, Sp. 317] Religion: religio.
êohaftlîh adj.; mnd. echtelĩk; afries. aftlik; vgl. mhd. Lexer êhaftlîche; mnl. echtelike. — Graff I, 513. eo-haft-lih: Grdf. Gl 1,244,22 (K). heilig (?): kiuuihit sethal eohaftlih stat sacrata sedis religiosus locus. |
| |